Οκτώ χρόνια χωρίς τον Αλέξη Αναστασίου

Του δημοσιογράφου και ιδρυτή των εφημερίδων Τιτάνη και Τόλμη, ιδιοκτήτη ραδιοφωνικών και τηλεοπτικού σταθμού

Οκτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από το θάνατο του δημοσιογράφου και ιδρυτή των εφημερίδων Τιτάνη και Τόλμη, ιδιοκτήτη ραδιοφωνικών και τηλεοπτικού σταθμού Αλέξη Αναστασίου, ο οποίος έφυγε αιφνίδια από τη ζωή τη Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

11 Ιανουαρίου 2016. Το πρωινό ξύπνημα με βρήκε να ακούω το Starman του David Bowie, θρηνώντας δακρυσμένος το θάνατο του αγαπημένου μου καλλιτέχνη, που είχε φύγει πριν λίγες ώρες από τη ζωή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, πως λίγες ώρες αργότερα θα θρηνούσα το χαμό του αγαπημένου μου πατέρα. Του ανθρώπου που με έμαθε να ακούω, να διαβάζω, να γράφω, να αγαπάω και να συγχωρώ. Χιλιάδες οι συμβουλές του και άλλες τόσες οι συγχωρέσεις του.

Σήμερα, 8 χρόνια μετά, δεν θρηνώ, αλλά νοσταλγώ. Η απουσία του από τα κοινά της Θεσπρωτίας, γίνεται κάθε χρόνο και όλο πιο αισθητή, ειδικά τις δύσκολες εποχές που περνάει σήμερα η κοινωνία μας.

Ο άνθρωπος λένε πεθαίνει όταν τον ξεχάσουμε και όταν έχει περάσει απαρατήρητος από τη ζωή μας.
Και ο πατέρας μου ζει. Ζει μέσα μου αλλά και τριγύρω μου. Ζει μέσα από εμένα και από τα αδέρφια μου, αλλά και σε όσα άφησε πίσω του. Ζει μέσα από τα κείμενα που άφησε παρακαταθήκη και μέσα από όσα άφησε στη Θεσπρωτική κοινωνία. Ζει μέσα από τα παιδιά και τα εγγόνια του. Ζει στις μνήμες, όσων απλόχερα και με ανοιχτή καρδιά και χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, βοήθησε. Είτε σαν υπάλληλος και προϊστάμενος στο ΙΚΑ, είτε σαν δημοσιογράφος που δόθηκε, ψυχή τε και σώματι, στην αγαπημένη του Θεσπρωτία.

Σε όποια γωνιά της Θεσπρωτίας και εάν βρεθώ, θα συναντήσω έναν φίλο του. Κάποιον που θέλει να με φιλήσει σταυρωτά, ακόμα και εάν μόλις με γνώρισε, ταυτίζοντας το πρόσωπό μου, με το δικό του. Σε όποια παρέα και εάν κάτσω, κάποιος θα βρεθεί να μου διηγηθεί μία ιστορία του. Γνωστή ή άγνωστη σε εμένα. Ακόμα και όταν τη γνωρίζω, η χαρά των φίλων του που τη διηγούνται, τον φέρνουν δίπλα μας.

Με το χαμόγελό του και τα πειράγματά του. Είναι σαν να σε ακούμε, να σε αγγίζουμε και να μας αγγίζεις.

Ζεις!!! Και θα ζεις για πάντα.

Βαγγέλης Α. Αναστασίου

In this article

Join the Conversation