Βασίλειος Κραψίτης: Το ΠΑΣΧΑ της προσμονής στην Παραμυθιά

Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει το Πασχα του 1943 στο ημερολόγιο του ο ευπατρίδης Αρίμνηστος Βασίλειος Κραψίτης.

Άγιο Πάσχα 1943:

Πώς να καλλιεργήσουμε την ελπίδα για μιαν ανάσταση της Ελληνικής Πατρίδας; Όλα στο σπίτι μου είναι μαύρα ο πατέρας μου αποφεύγει να κυκλοφορήσει έστω και στην γειτονιά μας. Κλείστηκε απόλυτα στον εαυτό του τρία περίπου χρόνια τώρα.

Καταβάλλονται προσπάθειες εντάξεώς μου σε μια από τις δύο Ανταρτικές Οργανώσεις του χώρου μας. Η εκτέλεση του γαμπρού μου δίνει τις προϋποθέσεις για ορθή κρίση των σκοπών του Ε.Α.Μ. Οι σκοποί και τα ιδανικά του ΕΔΕΣ μόλις τώρα αναπτύσσονται στον τόπο μας. Προσωπικά πιστεύω στις ψυχικές δυνάμεις των απλών ανθρώπων, που βρίσκονται στο υποσυνείδητο της φυλής μας και όταν ξυπνάνε γιγαντώνουν το λαό. Για να πραγματοποιηθή όμως αυτό το θαύμα χρειάζονται τίμιες και πεντακάθαρες προθέσεις των Οργανώσεων, ηθικοί και γνήσιοι ιδεαλιστές Αρχηγοί, επίσης δε γενναιότητα και ειλικρίνεια των υπευθύνων. Έτσι μόνο μπορούν να εμπνέουν και μόνο έτσι ο λαός θα μπορή να οδηγηθή, ώστε να πάρη τα σωστά μέτρα για ένα ιερόν αγώνα εναντίον κάθε δυνάστη.

Στη Παραμυθιά, σ’ όλη τη Θεσπρωτία μας απασχολούν οι συμπατριώτες μουσουλμάνοι ως επαίσχυντα όργανα των Ιταλικών δυνάμεων Κατοχής. Εμείς οι νέοι στην ηλικία επιθυμούμε ειλικρινά να βοηθήσουμε, ώστε οι συνομήλικες μουσουλμάνοι να κρατηθούν στο χείλος των κτηνωδών πράξεων των γονέων τους, για να σταματήση το κακό και οι ίδιοι ν’ αποφύγουν την αυτοκαταστροφή. Σε ποιόν όμως να δώσουμε εμπιστοσύνη και να μιλήσουμε; Συνειδητοποιώ ότι τους νέους του Χριστιανικού πληθυσμού, ιδιαίτερα τους μορφωμένους, μας βαρύνει μια ιερή ευθύνη. Πιστεύω, ότι ο καθένας μας πρέπει μέσα στα προσωπικά του μέτρα να συμβάλλη για να παρουσιαστή μετά το τέλος αυτού του πολέμου ένας Νέος Ελληνισμός, πρωτοπόρος στην έρευνα και στην εκτίμηση των αιώνιων ζητημάτων της ανθρωπότητας.

Υπάρχουν όμως δρόμοι για να φτάσουμε στο φωτεινό αυτό στάδιο; Πως οι Έλληνες θ’ απαλλαγούμε από την αλληλοσφαγή; Οι ανθρωπιστικές αυτές σκέψεις μου με κρατάνε μερόνυχτα άυπνο. Πλημμυρίζω από ιδανικά στα οποία μένω αμετακίνητος και ασυμβίβαστος! Δεν είμαι ο άνθρωπος του όπλου, αλλά του πνεύματος και της καρδιάς. Μέσα μου πολλές φωνές συνθέτουν το εμβατήριο των Ελληνικών ψυχών για πράξεις των κλασσικών μας χρόνων. Έτσι συνθέτω το κατωτέρω ποίημα, ως Επινίκιο των Νεοελλήνων το οποίο αφιερώνω στην ιερή μνήμη του εθνομάρτυρα γαμπρού μου Δημ. Βιλαέτη:

Από τα παλιά τα χρόνια -τι κατάρα, τι ντροπή- η γλυκόθωρη Διχόνοια τους Ρωμιούς δολοφονεί.
Αίματα, κραυγές και θρήνοι ηρώων, δίκαιων, σοφών άσπροι της ομόνοιας κρίνοι ας γίνουν των ευαγγελισμών τη φωνή, να υψώσουν στ’ άστρα -Έλληνες, αγαπηθήτε- για να πέσουνε τα κάστρα και ποτέ να μην πονείτε.
Φως και λούλουδα η μοίρα και τα’ Αλέξανδρου η κλαγγή κάνουν την καρδιά πορφυρά Που στην Δόξα οδηγεί.
Χυν’ η Ειρήνη, μύρια δώρα που ανθίζουν την καρδιά.
Της Διχόνοιας σβήν’ η μπόρα, -Εμπρός παιδιά! Εμπρός παιδιά, απ’ το σάλπισμα των πόνων στην νυχτιά την τραγική με το φως των Παρθενώνων όλα φως, χαρά, ζωή.

Στη γραφομηχανή του Ειρηνοδικείου, όπου εργάζεται ο αδελφός μου Βαγγελάκης δακτυλογραφώ αρκετά αντίγραφα του ποιήματός μου αυτού, χωρίς την αφιέρωσή μου, που με τον Κωστάκη Ιω. Μητσιώνη, τα σκορπίζουμε την ίδια νύχτα σε κοντινούς στα κτίρια των Ιταλικών Αρχών Κατοχής (των Υπηρεσιών τους) χώρους σε σπίτια μουσουλμάνων και μερικών οπαδών ΕΔΕΣ και ΕΑΜ. Την άλλη μέρα δημιουργείται κάποιος θόρυβος, χωρίς συνέπειες. Μόνον οι μουσουλμάνοι διερμηνείς και συνεργάτες των Ιταλών φαίνονται κάπως μουδιασμένοι.

Διαβάστε απο εδώ, ολόκληρο το συγκλονιστικό ημερολόγιο του Βασιλείου Κραψίτη