Κάθε κατηφόρα ήταν αυτό που λένε τσουλήθρα και μεις το λέγαμε γκούλιουρα.
Κάθε κομμάτι σχοινί μας έδινε το γνωστό μας σχοινάκι ή την κούνια. Τρεις κούνιες ήταν κρεμασμένες στη μεγάλη καρυδιά στο κτηματάκι του παππού μας. Στην καρυδιά μας που δεν υπάρχει πια. Έγινε έπιπλα. Εγκλημα που όμως δεν τιμωρείται.
Η μολοκοκκιά μας αφού μας έδινε τους νόστιμους καρπούς μας άφηνε τα κουκούτσια να κυνηγάμε ο ένας τον άλλο με το χτυπάρι. Ένα καλάμι κούφιο, με έμβολο που το κάναμε μόνοι μας, από καλάμι ή από ζτόκο.
Το κρυφτό, το κυνηγητό, το σπασμένο τηλέφωνο, το δάσκαλο, την πινακωτη, και τους στρατιώτες με τα σπαθιά που ήταν ξύλα νομίζω πως τα παιδιά τα παίζουν ακόμα. Βέβαια τα αγόρια δεν μας ήθελαν στον πόλεμο γιατί λέγανε πως οι γυναίκες ήταν φοβιτσιάρες. Μόνο νοσοκόμες μας ήθελαν για τους τραυματίες.
-Χα, απαντούσαμε, τρέμετε μη σας νικήσουμε, όπως οι αμαζόνες νίκαγαν τους άνδρες χα.
-Ήταν και κείνο το μαμά δεν με παίζουν καταλυτικό…… Παίξτε όλοι μαζί αλλιώς θα φωνάξω τον παππού σας.
Ο παππούς μας, δεν μας μάλωνε ποτέ. Και μεις, ποτέ δε θέλαμε να τον στεναχωρήσουμε.
Τα αγόρια έπαιζαν και τη μακριά γαϊδούρα, όλοι μαζί τις γούρνες με λευτόκαρα, μονά ή ζυγά όμως αυτά ήταν εκεί γύρω στις γιορτές των Χριστουγέννων, που είχαμε λευτόκαρα.
Παίζαμε όμως και πλάκες ή τρίλιζα εννιάρια πεντόβολα, κότσι αγαπώ αγαπώ, κολοκυθιά, άγνωστες λέξεις κλπ. Τι μου ήρθε και σας μολογάω τα παλιά της σχωρεμένης!
Είδα στο σκουπιδοντενεκέ που πήγα να πετάξω τα σκουπίδια μου, πολλά παιχνίδια πεταμένα μέσα στα σκουπίδια. Λυπήθηκα και άφησα ένα σημείωμα. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά ή τα εγγόνια μας τα παιχνίδια αν δεν έχουμε που να τα δώσουμε ας τα βάλουμε σε ένα χαρτόκουτο δίπλα στον κουβά με μαρκαδόρο γράφουμε καθαρά παιχνίδια ή τα πάμε στην εκκλησία ή στην παιδική χαρά.
Ένας γονιός που είναι άνεργός ή υποαπασχολούμενος με τρία παιδάκια δεν μπορεί να τους πάρει παιχνίδια. Ας μη τα πετάμε λοιπόν και άν δεν έχουμε παιχνίδια και έχουμε χρόνο, ας τους μάθουμε κάποια παιχνίδια από τα δικά μας χρόνια. Βλέπω στο fb πως πολλές κυρίες κάνουν χειροποίητες κούκλες ή καρτούν για μικρούς και μεγάλους. Ας το κάνουμε όλοι μας. Πρώτα θα θυμηθούμε τα δικά μας και είναι πολύ όμορφο, δεύτερον θα παίζουμε μαζί τους, χτίζοντας αναμνήσεις και γιατί όχι, μαθαίνοντάς στα παιδιά μας, πως υπάρχουν πράγματα που δεν αγοράζονται και τα έχουν μόνο οι τυχεροί.
Ένα σχοινί, όπως μου έλεγε ο γιατρός μου, όταν τα παιδιά είναι μικρά είναι η καλύτερη γυμναστική το σχοινάκι δίνει δύναμη στα χέρια στους μύες της πλάτης και του στήθους όταν τραβάει ο ένας από τη μια άκρη και ό άλλος από την άλλη ή ολόκληρες ομάδες γυμνάζουν πόδια χέρια αναπνοή,. Το σχοινάκι για τα κοριτσάκια δυναμώνει το σώμα τους για να γίνουν μητέρες δυναμώνει το στήθος τους και δεν πέφτει δεν χρειάζεται στήριγμα…
Τα παιχνίδια στη φύση, βγάζουν τα παιδιά από τη μοναξιά. Τι λέτε μανούλες που έχετε παιδιά σχεδόν ίδια ηλικίας, να τα βγάζετε να παίζουν στην παιδική χαρά ή στην πυλωτή μαζί και σεις μαζί τους μια φορά την Εβδομάδα; Δεν θα ήταν ωραίο να μάθουν να κάνουν πράγματα και να ζούν ώρες μακριά από την οθόνη;
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation