BONUS Ιστορία της βάβως: Θεοφάνεια το 1952 στη Παραμυθιά

-Ολόκληρη γομάρα και πιστεύεις σε παραμύθια, πως έρχεται ο Αγιοβασίλης και πως ανοίγουν οι ουρανοί; Άντε, είπε η μάνα μου.

-Εγώ θέλω να πιστεύω τι σε πειράζει μαμά; -Με πειράζει που δεν μεγαλώνεις ούτε στο μπόι, ούτε στο μυαλό, μπεμπεκίζεις κιόλας.
-Άστην, μωρ νύφη, άστην, της είπε ο παππούς μας, τα όνειρα δεν έβλαψαν κανέναν. Με έπιασε αγκαλιά ο παππούς και μου είπε. Στη ζωή σου να πιστεύεις πάντα, στα όνειρα και στα θαύματα. Και όλη σου τη ζωή, μη βιαστείς να αποφασίσεις, θα δεις χιλιάδες θαύματα θα κάνεις χιλιάδες όνειρα.

Ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν ούτε τα όνειρα ούτε τα θαύματα.. Η μάνα μου είπε, άντε, μαζευτήτε, να αφήσουμε και το σπίτι έτοιμο που θα περάσει ο παπάς μετά την εκκλησιά για τον Αγιασμό…

Όταν τελείωσε η εκκλησία και ο αγιασμός ο παππούς μας έφερε μια μποτήλια από το ιερό με αγιασμό φίλησε το Φάνη πρώτα και του είπε χρόνια πολλά Φανάκη. Σήμερα θα έρθουν οι νονοί σου στο σπίτι πέντε νονούς έχεις. Μας φίλησε και μας, λέγοντας. Άντε για το σπίτι, πήρατε αντίδωρο;

-Πήραμε.
-Το φάγατε
-Και πέτρες τρων αυτά του είπε η μάνα μας.
-Μήπως ξέχασε κανένα παιδάκι να φιλήσει το χέρι του παππούλη;
-Το φιλήσαμε παππού.
-Μπράβο, πάρτε και καραμελίτσες και άντε για το σπίτι να βοηθήσετε τη μάνα σας. Θα φάμε όλοι μαζί σήμερα που γιορτάζει ο Φάνης μας. Νύφη βάλε τον αγιασμό στο εικόνισμα θα μας αγιάσει ο παπάς όταν περάσει, έχετε ψιλά για τον παπά, το παιδί, και την εκκλησιά. -Έχουμε πατέρα τα έχω έτοιμα στο ερμάρι. Άντε στην ευχή του Χριστού και χρόνια πολλά.

Η γιαγιά όση ώρα μας κουβέντιαζε ο παππούς στέκουνταν κοντά στα κεριά. Περίμενε να φύγουμε να πάει να ανάψει τα καντήλια των πεθαμένων μας και του θείου του Μήτσιου. Φύγαμε χαρούμενα, σήμερα το πρωί θα τρώγαμε ζυμαρόπιτα και γλυκά. Η μάνα, μας έβαλε να φάμε και μας είπε να πάμε πίσω στη σάλα της μάνα Σούλας και να μην κάνουμε φασαρία.

Δίπλα μας κι ας είχαν Φάνη έκλαιγαν, είχαν χάσει άδικα το γυιο τους το Γιάννη και η κυρα Ντίνα το παιδάκι της το Χρήστο. Έκλαιγε η Ντίνα και η Ζωίτσα ούτε στη εκκλησιά δεν πήγαν. Σε λίγο ήρθε ο παπάς, με τον ψάλτη και ένα παιδί που κράταγε ένα κακαβάκι μικρό καλοκαλα’ι’σμένο.

Ο παπάς κράταγε ένα σταυρό, στολισμένο με πέτρες, και βάγια για τον αγιασμό. Μπήκε σε όλα τα δωμάτια ψέλνοντας το εν Ιορδάνη. Μέχρι τις κότες και τα λουλούδια και τον κήπο άγιασε. Η μάνα μας έδωσε κάτι στον παπά, έδωσε κάτι στο παιδί και έριξε αρκετά μικρά νομίσματα για την εκκλησιά μας το Αγιο Νικόλα που τώρα είναι έτοιμος να πέσει. Καθώς ανέβαιναν ο παπάς με τον ψάλτη και το παιδί κατά το σπίτι του παππού μας, του είπε η μάνα μου. Δεν αγιάζεις λίγο και τούτον τον τόπο, βογκάει το αίμα.

Ήταν ένας κήπος που δεν τον πάταγε κανένας γεμάτος βούζια. Ο παππάς έκανε μια διαφορετική προσευχή, να κάτι, σαν να ήταν μνημόσυνο. Ύστερα πήγε στο σπίτι του παππού για τον αγιασμό, όλη την ημέρα θα γύριζε σπίτια χωράφια κοπάδια και ότι είχε ο κάθε ένας. Αυτόν τον αγιασμό πρέπει αν τον κρατήσουμε να τον πίνουμε νηστικοί και αφού κάνουμε το σταυρό μας όταν είμαστε άρρωστοι. Τότε όλα αυτά μου φαινόταν περίεργα και πολλές φορές βαρετά.

Όταν μεγάλωσα και ήρθαμαν στην Αθήνα, έρχονταν ο παπάς να μας αγιάσει το σπίτι μας και τον περιμέναμε με μεγάλη χαρά. Τώρα, εδώ και χρόνια δεν έρχεται ο παπάς για τον αγιασμό του σπιτιού και της οικογένειας.

Έτσι αφού πάρουμε τον αγιασμό από την εκκλησία, θέλουμε μόνοι μας προσευχόμενοι και αγιάζουμε τα πάντα χωρίς παπά.

Τον περσινό αγιασμό δεν το πετάμε. Τον ρίχνουμε σε χωνευτήρι εκκλησιάς ή το πιο απλό το ρίχνουμε στη ρίζα ενός δέντρου η λουλουδιού που δεν πατάμε, σκάβουμε λίγο με ένα σκαλιστήρι, ρίχνουμε τον αγιασμό και σκεπάζουμε με χώμα, να μην τον πατήσουμε.

Χρόνια πολλά, καλή χρονιά με υγεία. Στον αδελφό μου το Φάνη χρόνια πολλά, να σε χαιρόμαστε όλοι μας. Και στους Γιάννηδες που γιορτάζουν την άλλη μέρα, χρόνια πολλά και καλά. Στο δικό μου Γιάννη, χρόνια πολλά χαρούμενα με την οικογένειά του να σε χαιρόμαστε. Στα εγγόνια μου καλή χρονιά, χρόνια πολλά και καλή πρόοδο.

H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,