Οι ιστορίες της βάβως: Δυο ευκάλυπτοι και δυο αδέλφια στο σχολείο Βούλγαρη

Πέρασαν χρόνια πολλά, η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς έχει το δικό της πανηγύρι. Κάποτε, είχαν ασπρίσει τα μαλλιά μου όταν βρέθηκα πάλι με τη νοσταλγία στην ψυχή στην πόλη μου και για έναν ιερό για μένα σκοπό να πάω στον Άηνικόλα να προσκυνήσω. Και ύστερα να πάω να δω τους αγαπημένους μου να σταθώ στο γερο-πλάτανο, να καθίσω στην μικρή πέτρα και να τα πούμε, σιγά -σιγά μη με περάσουν για τρελή όσοι με ακούσουν και κατόπιν να πάω να δω τον ευκάλυπτό μου. Όταν πήγα στον Αηνικόλα προσκύνησα στους τάφους των προγόνων μου και ύστερα πήγα να δω τους δικούς μου αγνάντεψα τον κάμπο από την πέτρα καθώς το νερό της βρυσοπούλας μου μουρμούριζε καλώς όρισες. Μετά με το αυτοκίνητο κατέβηκα να δω το δένδρο μου, τον ευκάλυπτό μου.

Πήγα με λαχτάρα να δω το δεντράκι μου. Τον τεράστιο ευκάλυπτο μου. Δεν ήταν εκεί δεν ήταν καν ο κορμός του, γιατί;;; Το δένδρο μου δεν έφυγε μόνο του.. Χέρι βέβηλο το είχε κόψει. Εκεί που ήταν μήτε πείραζε κανέναν μήτε έτρωγε το ψωμί κανενός χάριζε δροσιά και άρωμα. Γιατί; Ένα τεράστιο γιατί βγήκε από την ψυχή μου.

Έκλαψα μη νομίσετε πως είναι υπερβολή, έκλαψα, τα δάκρυα μου δεν ήταν μόνο για το δένδρο μου ήταν και για μένα για ένα ίχνος που ήθελα να αφήσω πίσω μου, ήταν παιδί της νιότης μου το δενδράκι μου στο μάταιο κόσμο της φθοράς. Ήταν κάτι από μένα, ήταν το δικό μου δένδρο, που κάθε Κυριακή πήγαινα πάνω κάτω στην μπουρίμα με ένα μικρό ντενεκεδάκι που ο κύριος Κοσκινάς του είχε περάσει ένα σύρμα και το έκανε κουβαδάκι για να το ποτίσω. Ήταν δικό μου, κανένας δεν είχε το δικαίωμα να το σκοτώσει.

Κλάφτηκα στον αδελφό μου που μου έκοψαν το δένδρο μου, και κείνος μου απάντησε. Δεν ήξερα ότι και συ είχες βάλει ευκάλυπτο και γω είχα βάλει ευκάλυπτο στο κάτω μέρος του σχολείου και κάθε χρόνο το μέτραγα με το μπόι μου, και έγινε πιο ψηλό από μένα και γω ήμουν περήφανος για τον ευκάλυπτό μου. Και κείνο όλο μεγάλωνε όλο μεγάλωνε και κάθε χρόνο τον καμάρωνα και χαιρόμουνα που ο πατέρας μας έλεγε πως θα φύγουν τα κουνούπια από την πόλη μας και πως εμείς θα έχουμε βοηθήσει.

Πάει Αλεξάνδρα μου και ο δικός μου ευκάλυπτος. Ο Δημήτρης δεν μας είπε τι φύτεψε. Έχει άλλη φιλοσοφία χάθηκε ένα θα βάλω δυο. Χάθηκα και γω θα βάλουν τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τα δικά μου δένδρα τα μοναδικά είναι τα παιδιά μου. Θυμηθήκαμε πως είχαμε φυτέψει και πεύκα στο Γαλατά, πήγαμε με το αυτοκίνητο. Ψάχναμε να βρούμε τον τόπο που τα φυτέψαμε μα δεν τον βρήκαμε. Είχαν γίνει δρόμοι και μεις δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε που τα είχαμε φυτέψει. Ελπίζαμε, ελπίζουμε, πως κάπου εκεί είναι και μας στέλνουν το γλυκό τους μύρο.

Πάμε όλα στη γιαγιά, ζούσε η καλή μας η γιαγιούλα τότε. Εκεί θα βρούμε ότι έκανε ο παππούς μας και θα φάμε σύκα από την έξω που κάνει Βασιλικά, η γιαγιά μας κάνει πάντα κρεατόπιτα κι ας γέρασε κι ας είναι 94 χρονών.
Κάποτε έφυγε και η γιαγιά μας είχε κουρασθεί, μα εμείς πάντα εκεί σιωπηλοί με την αίσθηση του τρελού που δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί ψάχνουμε και αναμοχλεύουμε τις μνήμες μας.

Γεράσαμε το έδειχναν και τα άσπρα μας μαλλιά. ‘Όμως σε τούτον τον τόπο όταν πάταγε το ποδάρι μας γινόμασταν παιδιά. Αν μας έβλεπε κανένας θα έλεγε τι έπαθαν αυτοί;;;;; Τίποτε, μας παρέσυρε το συναίσθημά μας σε δρόμους παλιούς σε δρόμους γλυκόπικρους, με τα παιδικά μας χρόνια, είναι τα καλύτερα. Έτσι εγώ πιστεύω.

Φέτος αν είμαστε καλά θα έρθουμε άλλη μια φορά να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας με πατρίδα, με Σέλλιανη, με Παραμυθιά. Μην απορήσει κανείς αν δει μεγάλους ανθρώπου να ψάχνουν στο δάσος θα ψάχνουμε τα πεύκα μας.

Τυχερέ Δημήτρη, όταν ανοίγεις το παράθυρό σου το άρωμα των πεύκων είναι από τα πεύκα που φύτεψαν κάποτε οι μαθητές των σχολείων και που τα παραχωρούσε δωρεάν το δασαρχείο μας. Και τα πουλιά που ακούς χωρίς δάσος δεν θα τα άκουγες.