Και να ‘μαστε λοιπόν μπροστά σε ένα φαινόμενο καθαρής φορομπηξίας που παίρνει μάλιστα το προκάλυμμα της ισονομίας και ισοπολιτείας. Ο νέος «Καλλικρατικός Δήμος Α.Ε.» έχει το δήμαρχο «λογιστή» με το βιβλίο εσόδων-εξόδων στο χέρι, και όπου υπάρχει έλλειμμα, το υποζύγιο, εμείς δηλαδή, πρέπει να καλύψουμε τη διαφορά. Το ότι πληρώνουμε ένα σωρό φόρους στο κεντρικό κράτος (το οποίο τώρα πια ζητά και «τα αυγά και το καλάθια») αυτό δεν μετρά. Μπορεί κάθε τοπικός άρχοντας άσχετα με τη διαχείριση που κάνει, να μας φορτώνει και με τους δικού του φόρους. Η έννοια της «ανταποδοτικότητας» αναδεικνύεται σε ρυθμιστικό παράγοντα. Ότι δεν είναι ανταποδοτικό θα είναι παράνομο, ενώ ότι είναι (δηλαδή τα πάντα) θα πληρώνεται αδρά από τους χρήστες αλλά και από τους μη χρήστες, όπως στην περίπτωσή μας.
Αν η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου δέχεται να παίξει αυτό το δυσάρεστο ρόλο, ουρά σε μια σειρά βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που έχουν πάρει τη μορφή κατακλυσμού στον αγροτικό χώρο (ακριβώς αυτός που στοχοποείται και εδώ ), από την άλλη μεριά είναι εμφανέστατη η παντελής έλλειψη αντίδρασης – αντίστασης σ’ αυτή πολιτική. Ο αντιπολιτευτικός λόγος και των δύο αντιπολιτευόμενων παρατάξεων, έμεινε κλεισμένος μέσα στους τέσσερεις τοίχους του Δημαρχείου, απόμακρος και απόλυτα ξεκομμένος από την κοινωνία. Για αρκετό καιρό (όπως μαθαίνουμε) κουβεντιαζόταν στις επιτροπές και υποεπιτροπές του Δήμου το θέμα, με τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης, αλλά τίποτε δεν διέρρευσε και καμιά αντίσταση δεν επιχειρήθηκε. Καμιά ενημέρωση των πολιτών και κυρίως του κτηνοτροφικού κόσμου που αδικείται κατάφορα, για το σχέδιο που εκπονούνταν. Καμιά κριτική στο «Καλλικρατικό» αυτοδιοικητικό μόρφωμα. Κανένα μα κανένα κάλεσμα την ύστατη στιγμή για μια παράσταση διαμαρτυρίας στο Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο με την γραφειοκρατική του άνεση, ψήφισε το μέτρο.
Μέσα σ’ όλα αυτά προκύπτει αβίαστα ένα και βασικό, ερώτημα: Αν δεν μπορούμε να απαντήσουμε με έναν οργανωμένο τρόπο απέναντι σε αυτά τα μικρά, πώς θα αντισταθούμε στα μεγάλα και σοβαρότερα. Αν ο αγροτικός και κτηνοτροφικός κόσμος του τόπου, δεν διαθέτει εκείνη την ελάχιστη οργανωτική δομή που να μπορεί να αποτρέψει αυτή την κατάφορη αδικία από το πιο στενό και οικείο περιβάλλον του, πώς θα εμποδίσει την ολομέτωπη επίθεση και τον επιχειρούμενο ξεκληρισμό του; Ερώτημα που θα πρέπει να βασανίσει κάθε δημοκρατική σκέψη και να βάλει σε προβληματισμό όχι μόνο τον αγροτικό κόσμο που αποτελεί την παραγωγική βάση του τόπου. Η απάντησή του μέσα στην ίδια τη ζωή, μέσα στις τάξεις των ίδιων των παραγωγών, είναι αυτή που θα μπορέσει να επιτρέψει την όποια αισιόδοξη προοπτική.
Μέχρι τότε, θα αναζητείται αυτή η πρωτοπορία
Join the Conversation