O Κουγκίτης, Σουλιώτης Σαμουήλ

Ο ΚΟΥΓΚΙΤΗΣ, ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ ΣΑΜΟΥΗΛ
του Θεοφάνη Παυλίδη*

 

Ξημέρωνε ξαστέρωσε η μέρα,
που οι νικημένοι νικητές Σουλιώτες,
πήραν το δρόμο της πίκρας του ξενητεμού,
με κλάμα βουβό,
γιατί οι Σουλιώτες δεν κλαίνε πάρεξ μέσα τους.

Εκεί στο δρόμο το στρωμένο μ΄αγκάθια,
έστησαν το τραγούδι τους,
με αθανασίας θάνατο,
στο Κούγκι, το Ζάλογγο,
στην έξοδο του Μεσολογγιού,
παντού όπου Σουλιώτη πόδι,
πατά Έλλάδας χώμα.

Και βάδιζαν κρατώντας ασπίδα λευθεριάς στα στήθη,
που η Σπαρτιάτισσα –Σουλιώτισσα μάνα τους,
όρκισεν να φυλάττουν,
με την ευχή καλό βόλι,
την Άπειρον*χώραν, που τους γέννησε,
την Ελλάδα, που τους αγκάλιασε.

Χαράματα,
πριν ο ήλιος αγκαλιάσει της γης το στέριωμα,
ο Σαμουήλ ο Κουγκίτης τοίμαζε ήρεμα το θάνατό του,
διαβαίνοντας τις κορφές,
που κρυμμένο φυλακτό κρατούσε,
στην απαλάμη της καρδιάς του.

Και η ματιά του άρμεγε,
τη γη του Σουλιού,
τη γης, όπου ζύμωνε λευθεριάς βλέμμα,
λευθεριά, που απάνταγε στο λεύθερο πέταγμα Σουλιώτικων αετών,
πέταγμα, που φτέρωνε την καρδιά του.

Εκείνο το πρωϊνό πρόβαλε ο ήλιος ο πρώτος,
ο Ιουνιάτικος, ντυμένος λυράρης Απόλλωνας,
και είδε τους αετούς να πετούν αψηλά, πολύ αψηλά,
όσο και η ψυχή του,
και να κυκλώνουν το Κούγκι,
με κείνο το ανάλαφρο κυκλικό πέταγμα.

Και είπεν τετέλεσται
και άναψε το δαυλό,
και είδε τους αετούς να εφορμούν,
να αδράζουν την ψυχή του,
να την παίρνουν,
να πετά μαζί τους λεύθερη,
στις αετοκορφές του Σουλιού,
όπου η λευθεριά τον καλούσε.

Και από ψηλά, με αετήσιο βλέμμα θωρώντας,
απάντησε τη μέγιστη των θυσιών,
στου Ζαλόγγου το τραγούδι,
στου Ζαλόγγου το χορό.

Και η ψυχή του ένιωσε,
το γλυκύτερο ήχο λευθεριάς,
που ακούστηκε στην οικουμένη,
«έχε γειά καημένε κόσμε, έχε γειά γλυκειά ζωή»
γιατί ζωή χωρίς λευθεριάς ανάσα. δεν λογάται.

Και έφυγεν ο Σαμουήλ και οι Ζαλογγίτισσες μάνες,
αφήνοντας παρακαταθήκη την αλήθεια τους ,
απέναντι στους Εφιάλτες του σήμερα,
που ζουν χωρίς λευθεριάς βλέμμα.

*Ο Παυλίδης Θεοφάνης ειναι
λογοτέχνης, συνταξιούχος Καθηγητής Α.Π.Θ.