Εγώ θα μιλήσω για μένα και φαντάζομαι πως όλα τα παιδιά λίγο ή πολύ έτσι ένοιωθαν. Αυτές τις μέρες ήμουν πολύ λυπημένη. Έβλεπα δίπλα στο σπίτι μας μαυροφορεμένες γυναίκες και κει στο στενό που ήταν το ιατρείο τότε του γιατρού Κούρτη στο σοκάκι που κατέβαινε στο φαρμακείο του Καντηλά, να μιλούν για τους αγαπημένους τους νεκρούς. Τρεις νομίζω είχε το σπίτι τους. Και ήταν σαν αυτοί οι νεκροί, να έλειπαν από όλα τα σπίτια. Γιατί ήταν οι άνθρωποι που καλημέριζαν κάθε πρωί που μιλούσανε για τα προβλήματα, για την οικογένειά τους. Ήταν οι φίλοι και οι συγγενείς τους.
Βέβαια, ο εχθρός ορφάνεψε πολλά σπίτια, πολλές οικογένειες. Και κατέστρεψε ολόκληρα χωριά. Πολλοί χάθηκαν μέσα στα σπίτια τους. Πολλοί στο δρόμο έτσι για πλάκα,,,, Μα και πολλοί, έπεσαν στα πεδία των μαχών.
Οι 49 ήταν θύματα του μίσους των αλβανοτσάμηδων και των γερμανών, που ένα στόχο είχαν, το θάνατο της Ελλάδας μας. Έτσι βουβά όλα τα παιδιά με τα μάτια βουρκωμένα αποδίδαμε όρκους μυστικούς πως το αίμα τους δεν θα πάει χαμένο. Άξιοι απόγονοι θα γίνουμε εμεις και θα αγωνισθούμε. Θα αγωνισθούμε και για την Ειρήνη, ποτέ ξανά πόλεμος. Μα όταν έρθει ο εχθρός δεν θα τον αφήσουμε να περάσει δεν θα του δώσουμε ΓΗ και ΥΔΩΡ.
Μα ο πόλεμος ήρθε με άλλη μάσκα με άλλη μορφή, σαν πόρνη χρυσοστόλιστη που σου ζητάει τα λύτρα για τη βραδιά που πέρασες μαζί της. Δεν τη γνωρίζεις, ποτέ δεν πήγες στο αστραφτερό παλάτι της αμαρτίας της. Ποτέ δε χόρεψες μαζί της. Εσύ άλλα γνωρίζεις. Κι αν ήθελες κάπου να πας, θα ήταν στην Παναγιά, να αγιασθείς να κοινωνήσεις, και να χορέψεις το φισούν, το Γρίβα, τις Μαυροθάλασσες.. Εσένα τώρα σε καλούν να πληρώσεις τις αμαρτίες άλλων, όπως λέει και τι τραγούδι. Και ξεχάσαμε τους όρκους. Και ξεχάσαμε τα όνειρα μιας λεύτερης πατρίδας, μιας περήφανης πατρίδας.
Εκεί στην βουλή των ανθελλήνων θα βρω σε μια επίσκεψη κοιλαράδες και υπναράδες που το μόνο που τους νοιάζει είναι η διεφθαρμένη τους ζωή και πως τώρα, στην καταστροφή της Ελλάδας, να γεμίσουν τα πουγκιά τους. Λένε μέσα τους, ότι φάμε ότι πιουμε κι ότι αρπάξει ο απαυτός μας. Και μεις περιμένουμε να ακούσουμε ένα– ΟΧΙ– για να ξεχυθούμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης του κράτους μας και αν δεν μας θέλει η Ε.Ε μια, δεν τη θέλουμε δυο. Δείτε τι έκαναν στη Σερβία οι φονιάδες,,, πολιτισμένοι,, που δολοφονούσαν παιδιά πάνω στις γέφυρες και τις πλατείες. Στο .όνομα ψεύτικων καταγγελιών έκαναν φύλλο φτερό μια χώρα. Και τώρα που ο αρχηγός της αθωώθηκε αφού είπε πεθάνει από το δικαστήριο της Χάγης, τι κάνουν; Ξανακάνουν τη χώρα αυτή πάλι ενωμένη δυνατή;
Χα, μα αυτοί ήθελαν να της αρπάξουν κομμάτια, Κόσοβο, FYROM, Βοσνία,κλπ. Και για να τη δέσουν γερά γερά που να μην παίρνει ανάσα θα την βάλουν και στην Ε.Ε. ΟΧΙ. Αυτοί μόνο καταστροφές σπέρνουν και οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά σημασία. Αν είχαν, η Τουρκία θα βομβαρδίζονταν δέκα φορές μιας και απεδείχθη ότι 18.000 δέκα οχτώ χιλιάδες παιδιά σφάχτηκαν για να τους πάρουν τα όργανα. Το όργιο των διακινητών ανθρώπων είναι στα χέρια δουλεμπόρων τούρκων. Και ο Ερντογάν που βρήκε όλους τους κινηματίες δεν μπορεί να βρει τους δουλέμπορούς. Τους λαθρέμπορους,κλπ Το ίδιο όμως οι πολιτισμένοι αμερικανοί και ευρωπαίοι χαρίσθηκαν στο Κόσοβο. Και κει τα όπλα αγοράζονταν με τα όργανα Σερβόπουλων που κατασφάζανε εκεί. Ας πούμε στους Αθάνατους νεκρούς μας, τους σαράντα εννιά προκρίτους μας, πως θα είμαστε πάντα σε εγρήγορση. Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει και θα ζήσει.
Αφιερωμένο σε όλους που έχασαν τη ζωή τους υπέρ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation