Σήμερα όμως ήτα σπίτι μας ξύπνησε εκείνος και πήγε τον μικρό μου αδελφό στο παράθυρο. Κοίτα χιόνι, κοιτα χιόνι. Ο Παύλος έτριβε τα ματάκια του και έλεγε κοίτα χιόνι κοίτα χιόνι.
Τρέξαμε στο παράθυρο και θελήσαμε να βγούμε έξω. Ωπ, τις γαλότσιες σας είπε ο πατέρας.
-Δεν έφαγαν του είπε η μάνα.
-Κάνε τραχανά και μεις θα κάνουμε χιονάνθρωπο.Όταν είναι έτοιμος ο τραχανάς φωναξέ μας να φάμε.
-Μη τα βγάζεις όξω Βασίλη, θα μπουντιάσουν.
– Βγήκαμε όξω, έγω έπρεπε να κρατάω αγκαλιά τον μικρό μου αδελφό. Ήταν κάπου γύρω στους δέκα τέσσερεις μήνες.
-Σέλω και γω σιόνι λέει ο μικρός, μπαμπά σέλω σιόνι και με τα ποδαράκια του στις κάλτσες χωρίς παπούτσια έκατσε στο χιόνι.
-Του φέρνει ο πατέρας ένα μικρό κύπελο που μέσα είχε χιόνι και το βλέπει μούσκεμα από κείνη τη στιγμή και μετά θα είχαμε το πρόβλημα με το χιόνι, βρεγμένο, άλλαγμα.
Κουβάδες χιόνι μαζέψαμε, στρώσαμε μια ψάθα και πάνω βάζαμε το χιόνι. Στιβάξαμε πολύ χιονι, κάναμε μια πυραμίδα πιο ψηλή από τη μαμά μας γιατί ο πατέρας μας ήταν κοντός, για να φτάνουμε τον κάναμε δίπλα στα έξω σκαλοπάτια. Ο πατέρας ανέβαινε στο κούτσουρο. Όταν κάναμε την πυραμίδα ο πατέρας μας έκανε το κεφάλι του χιονάνθρωπου. Του βάλαμε μάτια από ελιές και μια μύτη από κάρβουνο για στόμα ένα ξύλο που το έκοψε ο πατέρας από τη λεμονιά μας, μικρό.
Όταν φάγαμε ζεστό τραχανά και βάλαμε τις γαλότσιες μας άφησαν να παίξουμε χιονοπόλεμο. Έπαιζε μαζί μας και ο πατέρας που πρόσεχε το μικρό ενώ η μάνα μας μουρμούριζε,,κάνεις παρέα με τα παιδιά και παιδιαρίζεις.
– Έλα και συ. -Είδες άλλους να κάνουν τρέλες;;;
Το χιόνι κράτησε τρεις μέρες τα μικρά έπαθαν στα ποδαράκια τους χιονίστρες γιατί όταν δεν τα βλέπαμε έτρεχαν ξυπόλυτα στο χιόνι με τις κάλτσες που γίνουνταν μούσκεμα.
Άλλαζε η μάνα μου τους έλεγε να φοράνε γαλότσιες μα μόλις ζεσταίνουνταν τα ποδαράκια τους πάλι στο χιόνι. Εκεί στο τζάκι στεγνώναμε συνεχώς κάλτσες
Ήταν τόσο όμορφο, ο πατέρας την άλλη μέρα πήγε στο χωριό έδωσε εντολή να κοιμούμαστε στην κουζίνα στο τζάκι και να προσέχουμε.
Παίξαμε τρελά, χαρήκαμε και δεν πηγαίναμε και σχολείο χαρά Θεού. Την τρίτη ημέρα ένας λαμπρός ήλιος φάνηκε στον ουρανό. Σε λίγες ώρες ο χιονάνθρωπός μας έγινε μια μικρή γουρνίτσα με νερό. Τα μικρά έκλαιγαν έλεγαν πως αν τον τυλίξουμε με μια κουβέρτα δεν θα πεθάνει. Μάταια τους εξηγούσα πως το νερό έχει τρεις μορφές υγρό αυτό που πίνουμε αέριο τα συννεφάκια που ρίχνουν τη βροχούλα και στερεό το χαλάζι και το χιόνι.
Θέλουμε το μπαμπά να μας πει, έσύ δεν ξέρεις μου έλεγαν, θέλουμε το χιονάνθρωπό μας.
-Εγώ ξέρω, είμαι μεγάλη, πάω γυμνάσιο. Και σεις ξέρετε είπα θυμωμένη.
Δεν γνωρίζω αν έγινε άλλος χιονάνθρωπος στην πόλη μας. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο πατέρας έφερε τον κύριο Μπρέστα το φωτογράφο που μας έβγαλε φωτογραφίες.
Όμως ενώ δεν χιόνιζε στη Παραμυθιά εν τούτοις έριχνε συχνά χαλάζι και είχε πολλές φορές τα βράδυα κρούσταλα που κρέμονταν ως το πρωί από τη μεγάλη πέτρα και μεις κόβαμε σπαθιά γυάλινα που λοιώνανε στα χέρια μας και η μάνα μου φώναζε, ελάτε, θα κρυώσετε, μα μεις δεν την ακούγαμε, όταν θύμωνε κουρνιάζαμε στην ποδιά της γιαγιάς μας που έλεγε, μη τα μαλώνεις νυφούλα μου, παιδιά είναι..
-Αυτή είναι μεγάλη της παντρειάς,[ εγώ ήμουν αυτή], της έλεγε η μάνα μας και έφευγε, τι να πει στη γιαγιά μας, που αν μας έλεγε μια κουβέντα παραπάνω αφού επέμενε πως είμαστε μικρά, μας έλεγε να ακούτε τη μανούλα. Ύστερα γύριζε στη μάνα μας. Άντε νύφη μου, δεν θα το ξανακάνουν. Και το ξανακάναμε και δεν μετανιώσαμε καθόλου, γιατί ζούσαμε όμορφα, ελεύθερα και προ παντός μέσα σε αγκαλιές.
Έχετε τα παιδιά σας με τους παππούδες δεν τα κακομαθαίνουν, απλώς τα αγαπούν και η αγάπη ποτέ δεν έβλαψε κανέναν
Φωτογραφια αρχείου
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation