Μια φορά έλεγε σε μια παρέα παιδιών. Ήταν μια μέρα του Νοέμβρη. Περπάταγα κατά τον Άγιο Νικόλα. Ξαφνικά έπιασε ένα χαζέπι. Έγιναν οι δρόμοι ορμητικό ποτάμι. Έπεσα μέσα στα νερά. Με κόπο σηκώθηκα. Και τι βλέπω,μέσα στο γκιόξι μου και στις τσέπες σπαρταρούσαν ψάρια. Οι τσέπες μου και το γκιόξι μου ήταν γεμάτες ψάρια.
Τα παιδιά γέλασαν. Τώρα όλα μπορούσαν να το ακούσουν μα τούτο!
-Τι γελάτε ρε, έχω μάρτυρα.
-Γιωργίτσα δεν σου έφερα τα ψάρια και τα τηγάνισες;
-Ναι, του είπε η Γιωργίτσα που δεν ξέρω αν έμαθε να λέει ΟΧΙ.
Άλλη μια φορά προσπαθούσε να πείσει μια παρέα άνδρες πως αν κατάπιναν σαλιγκάρια ζωντανά, ωμά, τότε θα ήταν πολύ πολύ άνδρες. Ο Δήμος με όλα αυτά, ήταν σαν ένα πουλί που δεν το χωρούσε το κλουβί της πόλης. Καμιά μονότονη δουλειά. Ζούσε μόνο στο βουνό, ζούσε μόνο ακούγοντας τον αγέρα να του τραγουδάει. Και ζούσε και για τη Γιωργίτσα του. Με το δικό του τρόπο. Δήμο η ζωή είναι μικρή, κοίταξε μη τη χάσεις έλεγε στον εαυτό του….. Κάποτε προσπαθούσε να γράψει στίχους.
Έτσι τραγούδησε κάτι για μια κυρία. Η κυρία που ήταν ετοιμόλογη του απάντησε.
Δήμο Μουσελίμη που πίνεις νερό από τη βρύση του Σελίμη. Άφησε πίσω δυο υπέροχες κόρες, ένα γιο και έξη εγγόνια. Στο μακρύ ταξίδι που ο ίδιος γνώριζε πως σε όλους μας κάποια στιγμή έρχεται δεν είχε φόβους. Μπορεί και να είχε. Αυτά κάθε άνθρωπος τα ξέρει μόνος του.
Ο Δήμος, όπως ξέρετε όλοι όσοι τον γνωρίσατε, ήταν ιδεολόγος της αριστεράς. Η Γιωργίτσα της δεξιάς. Του έκανε το χατήρι, της έκανε το χατήρι τι να σας πω; Εφτασφράγιστο μυστικό. Νομίζω πως ζούσε την ιστορία του πατέρα του, τον οποίο θαύμαζε.
Γιατί την ιστορία την έγραψαν και οι από εδώ και οι από εκεί. Απλά αυτό το μνημόσυνο έγινε για το θείο Δήμο, που ήθελε να μας πηγαίνει στα βουνά. Μα μεις ανεβαίναμε στα ίδια βουνά που ήταν και δικά μας. Εκεί είναι και τα δικά μας παραμύθια. Εκεί είναι και το χωριό μας, η καημένη Σέλλιανη. Μνημείο του μίσους των οχτρών μας. Σελλιανίτες Ποποβίτες πάντα αντιμάχονταν ποιοι είναι καλύτεροι.
Δήμο, καλό ταξίδι. Εκεί στον Άγιο Νικόλαο θα βρεις παρέες. Πολλοί θα σε θυμούνται όπως ήσουν με τα καλά ή τα κακά σου μιας και έτσι είναι ο άνθρωπος. Εμείς θα σε θυμούμαστε σαν το άγριο γεράκι που δεν άντεχε το κλουβί.
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation