Ήταν μια μέρα, που ήμουν στο περβόλι του παππού μας. Πήρα μια κουρελού, και την έστρωσα κάτω από την υπέροχη μεγάλη μουριά μας. Μόλις είχε τελειώσει η χρονιά. Τούτο το Καλοκαίρι ήταν πικρό.
Εκεί πάνω στην κουρελού έκλαιγα. Η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να αλλάζω τόπο κάθε λίγο. Ρωτούσα τον εαυτό μου ποιες είναι οι φίλες σου, τις βλέπεις, τις θυμάσαι; σε θυμούνται; Που είναι οι φίλες που απέκτησες, αυτές που είχες στη ζωή σου; Και κείνο το τις θυμάσαι με πλήγωνε. Εγώ τις θυμάμαι, εκείνες με θυμούνται; Ίσως ναι ίσως όχι.
Και ο νούς μου έψαχνε να τις βρει, στα Γιάννενα, στην Κέρκυρα, στην πόλη μας στα χωριά μας. Έψαχνα, μα δεν θυμώμουνα πρόσωπα, παιδιά που να είναι πολύ κοντά μου, να είμαι πολύ κοντά τους. Ήμουν ίσως το κακομαθημένο… Δεν ήμουν. Αυτό το ξέρω τώρα.
Είχα αδελφοποιητές μα είχα ξεχάσει τα ονόματά τους, τα πρόσωπά τους. Πόσο περίεργο είναι να ξεχνάς τα παιδιά που έπαιζες κουτσό μαζί τους, που έπαιζες σκοινάκι, πεντόβολα, κρυφτό, και τόσα άλλα.
Εγώ, αντί να γράφω για τις περιπέτειες μας στο ποτάμι.Αντί να γράψω για τα παιχνίδια μας. Αντί να γράψω για ότι ήταν για μας τα παιδιά η ζωή, έγραψα την πρώτη μου ιστορία για μια γιαγιά, μια γριά.Την Κατέρω.
Βέβαια η ιστορία μου ήταν σχεδόν παιδική. Έβαλα μέσα ένα σωρό καλολογικά στοιχεία όπως μας έλεγαν οι καθηγητές μας.
Έτσι η ιστοριούλα μου περιέγραφε, την αυλή με τα πανέμορφα λουλούδια της γριάς μου. Μολόχες όλων των χρωμάτων, λύκους, γαρουφαλιές, τριανταφυλλιές, δυόσμους και βασιλικούς, ακόμα χιόνι, και τζίνιες και μερτζιούσια….
Η καλή γιαγιούλα, είχε πολύ αδυναμία στα λουλούδια, και στο να στολίζει το μικρό της σπιτάκι με ωραία κεντησμένα η υφασμένα μαξιλάρια
Μπαίνοντας στο σπίτι, που ήταν όλο κι όλο ένα μεγάλο δωμάτιο έβλεπες δυο ξυλοκρέββατα με καραμελωτές κόκκινες, είναι οι καραμελωτές δίχρωμες κουβέρτες με κρόσια καιπάνω στις κουβέρτς ήταν άσπρα μαξιλάρια κεντησμένα με ωραίο αζούρ και πλακε. Πάνω από το τζάκι είχε τις φωτογραφίες όλων των ανθρώπων της. Πεθαμένων και ζωντανών.
Φορούσε πάντα μια φούστα πλεγμένη με το βελονάκι πορτοκαλί και το πάνω μέρος ήταν με ένα καρώ μαύρο άσπρο. Χειμώνα Καλοκαίρι φορούσε αυτά τα ρούχα. Όταν θα έβγαινε από το σπίτι της, τότε έριχνε από πάνω μια μαύρη ρόμπα από βαμβακερό ύφασμα.
Έγραψα για το τραπέζι στην άκρη του τοίχου με δυο τρεις καρέκλες βαμμένες μπλε. Το κόκκινο τραπεζομάντηλο με τα μπλε τριαντάφυλλα και γύρω μια μπλε νταντέλα, και ένα σταχτοδοχείο από γυιαλί…
Το βράδυ το έδωσα στον πατέρα μου. Αφού το διάβασε μου είπε. Αυτό που έγραψες, το έγραψες με θέμα τη γιαγιά την Κατέρω ή περιέγραφες ένα ταπεινό σπιτάκι αγροτικό του χωριού μας;;;
Έγραψα για τη γιαγιά Κατέρω. Ο πατέρας μου αφού διάβασε πάλι την έκθεσή μου ή το διήγημά, μου είπε. Κάθησε κοντά μου, αφού πάρεις ένα πρόχειρο. Τον άκουσα και χαιρόμουνα πολύ, ήταν μια δική μου εργασία, κάθησα κρατώντας τετράδιο και μολύβι.
Έχεις γράψει 2200 λέξεις.
Για διήγημα είναι αρκετό. Θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερο. Έχεις γράψει 1600 λέξεις για την περιγραφή του χώρου της Κατέρως και 600 λέξεις μόνο για κείνη. Δε γράφεις τίποοτε για το μέρος που γεννήθηκε, πως μεγάλωσε πως ζει τι κάνει με τι ασχολείται. τι δουλειά κάνει αυτή η γυναίκα; Έχει αισθήματα, συναισθήματα;;;
Τι την πόνεσε στη ζωή της και τι της έδωσε χαρά. Ακόμη τι όνειρα έχει για το αύριο.
-Μπαμπά μου, τι όνειρα θα μπορούσε να έχει η Κατέρω; Αφού πια είναι γριά και μόνη της.
-Μικρό μου κοριτσάκι. Αν οι άνθρωποι πάψουν να ονειρεύονται παύουν να ζουν. Παθαίνουν κατάθλιψη και ή πάνε στο ψυχιατρείο ή πεθαίνουν.
-Μπαμπά δηλαδή η γιαγιά η Ελένη ονειρεύεται;
-Βεβαίως.
-Μα τι όνειρα μπορεί να κάνει η γιαγιά.
-Όταν παίρνει τον Παύλο μας αγκαλιά, τι του τραγουδάει;
-Του Παυλάκη μου το γάμο, Καλοκαίρι θα τον κάνω, θα καλέσω τα βιολιά, όλη την Παραμυθιά και τα γύρω της χωριά…
Η γιαγιά σου ονειρεύεται να παντρέψει τον αδελφό σου που είναι μόλις λίγων μηνών.
Αλεξάνδρα μου, έκανες μια ωραία περιγραφή του χώρου. Τι ωραία περιγράγεις το μπλε μπουκάλι με τα λουλούδια τα φρέσκα που κάθε μέρα τα αλλάζει η γιαγιά Κατέρω και είναι τοποθετημένο πάνω στο τζάκι στο κεντημένο πετσετάκι και δίπλα στην μικρή εικόνα της Παναγιάς. Λοιπόν όταν θέλεις γράψε με ίδιο θέμα ένα άλλο διήγημα. Μέχρι να φτάσεις να γράφεις θα περάσει καιρός.
-Εσύ πατέρα από πόσων χρονών έγραφες;
-Δεν θυμάμαι μου είπε. Μα εγώ δεν γράφω διηγήματα γράφω ιστορία και αυτή δεν σου επιτρέπει να γράφεις παρά με ακρίβεια τα γεγονότα.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Τα μαλλιά μου άσπρισαν. Οι ρυτιδες γέμισαν τα χέρια μου και το πρόσωπό μου.
Το μυαλό μου κουράσθηκε, δεν θέλει να μάθει. Είναι σαν να κλείδωσε για πάντα. Όμως εκεί που πίστευα πως τελείωσε αυτό που λέμε δημιουργία ξεπήδησαν οι αναμνήσεις μου, γέμισαν οι σελίδες του τετραδίου μου, και,, έγιναν πολλά τα τετράδια μου, πάρα πολλά, και ακούω τους δικούς μου να μου λένε πως είμαι δημιουργικός άνθρωπος..
Εγώ ξέρω καλά ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν και όλοι δημιουργούν όμως πολλοί φοβούνται να δείξουν τη ζωή τους την ψυχή τους….
Έτσι γεννήθηκαν οι γριές μου. Εκατόν τριάντα έξη ιστορίες τόσο διαφορτικές !!! Στο πρώτο βιβλίο μετα φόβου έβαλα τέσσερεις. Μετά στο Δεύτερο είκοσι επτά. Οι άλλες περιμένουν γιατί η κρίση τις κρατάει στα συρτάρια μου. Οι γριές μου, που κάποιοι τις αγάπησαν πολύ γιατί κάθε μια ήταν, μια μάννα, μια γιαγιά δικιά μου, δικιά σου, δικιά του.. Είναι οι γριές μου, αυτές που μου έδωσαν δυο πρώτα βραβεία από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.Είναι αυτές που η κυρία Ελένη Πάστση τους έδωσε πολλές σελίδες στον 26ο και 27ο τόμο της Εγκυκλοπαίδειας Λογοτεχνών, και πολλέ ακόμη διακρίσεις. Οι γριές μου που πολύ αγαπήθηκαν, συγκίνησαν…..
Ευχαριστώ όλες μου τις γριές, που μου άνοιξαν τις καρδιές τους.
Ευχαριστώ και όλους όσους είχαν έναν καλό λόγο για τα βιβλία μου……
Πατέρα σε ευχαριστώ. Δεν μου χάρισες μόνο τη ζωή, αλλά και όλα τα εφόδια για να αντιμετωπίσω τα γλυκά και τα πικρά της.
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,
είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation