Οι ιστορίες της Βάβως: Περί Σημαίας ο λόγος

Γράφει για την paramythia-online.gr
η Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά*

Ακούω για την Σημαία μας, αυτό που στα σχολεία μας θα την κρατάει ο κληρωτός και όχι ο άριστος. Ποιος κληρωτός;. Όχι βρε του στρατού του λαχνού. Θυμάστε το παιδί το αλβανόπουλο, και τη φασαρία που κάναμε εμείς οι κακοί Έλληνες δεν του δίναμε τη Σημαία; Σαν μεγάλωσε μας είπε το παιδί με θάρρος,, ότι δεν την ήθελε να κρατήσει τη Σημαία μας και έπαιξε με το Ιερό πανί το γαλανό και τ΄άσπρο αυτό το παιχνίδι που του υπέβαλαν ο Τριανταφυλλόπουλος και τ΄άλλα παιδιά..

Λοιπόν την Σημαία να την κρατάει ο άριστός αν είναι Έλληνας κι αν θέλει την τιμή. Τη Σημαία δεν την κρατάμε την προσκυνάμε. Αν δεν θέλει ο πρώτος ο δεύτερος ή ο τρίτος. Αν δεν υπέρχει άξιος της τιμής να πάμε να πνιγούμε… Ως εδώ είναι δουλειά του κράτους μας. Το να αγαπούν και να σέβονται τα παιδιά μας τη Σημαία μας, την Πατρίδα μας, τον Θεό μας, είναι καθήκον δικό μας, των γονιών και των παππούδων των Ελληνόπουλων. Αλήθεια πόσοι από μας μαθαίνουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει Πατρίδα; Πόσοι τους εξηγούμε πως στον πόλεμο πολλά παληκάρια έπεσαν στα πεδία των μαχών υπέρ πατρίδας; Γεμάτα σκόρπια άταφα κόκκαλα ηρώων είναι στα βουνά της Πίνδου μας. Είμαστε Έλληνε; Θέλουμε να ζήσουμε στους αιώνες; Ας θυμηθούμε τους αγράμματους γονείς μας.

Γιατί σε λίγο δεν θα χρειάζεται ο τούρκος να μας ξεβαφτίσει και να μας κάνει να γίνουμε τούρκοι, βούλγαροι αλβανοί…. Σε λίγο θα το κάνουμε μόνοι μας. Αυτό το ιερό πανί έχει πάνω του το αίμα Ελλήνων που έπεσαν υπέρ πατρίδος από παλιά πολύ παλιά. Εμείς θα τους μιλήσουμε για τα βουνά μας, για τους πολέμους και για τα παιχνίδια που έπαιξαν οι εχθροί μας στο κορμί της πατρίδας μας.

Θυμάμαι μικρή πολλή μικρή την αγράμματη γιαγιά μου, να μου δείχνει το χέρι της, που της είχε κάνει η μάνα της με κονταρίτσα και κάρβουνο το Σταυρό με το όνομά της. Στο μέτωπό της είχε μια τελεία ανάμεσα στα φρύδια όπως βλέπουμε να έχουν οι ινδές. Καθόμασταν στα γονατά της τα χιλιοκουρασμένα και μας μιλούσε για τον Άρχοντα Ανδρόνικο, για την Μονοβύζα, για τους δράκους μακρυνούρηδες και κοντονούρηδες που ζούσαν στις σπηλιές μας. Μας μιλούσε για τους γενναίους που πεινασμένοι με χιλιομπαλωμένα ρούχα πολέμησαν πολλούς οχτρούς για να είμαστε εμείς Ελεύθεροι.

Μας μιλούσε για τον Άγιο τον Κοσμά τον Αιτωλό που είχε καταγωγή από τα Γραμμένια τα δικά μας, που κράτησε τους Έλληνες να μην τουρκέψουν. Δεν φτάνει να γεννηθείς από Έλληνες γονείς μας έλεγε η Βάβω Λένη, αν τουρκέψεις πάει χάθηκες θα γίνεις τούρκος. Αν τουρκέψεις δεν είσαι Έλληνας αφού δεν νοιώθεις Έλληνας και νοιώθεις τούρκος είσαι τούρκος… Να αν γίνεις τούρκος δεν θα σε νοιάζει για τον τόπο σου για τους ανθρώπους που σε γέννησαν. Εσύ θα είσαι γενίτσαρος. Θα σφάζεις τη μάνα που σε γέννησε και τον πατέρα που σε έθρεψε. Πολλοί έχουν όνειρο θα χαθεί τούτο το αρχαίο γένος των νέων Ελλήνων που ξανάγιναν ημίθεοι το 1940. Και μας έλεγε η γιαγιά μας η ευλογημένη πως και κείνη ήταν εκεί δίπλα στον παππού μας να κουβαλάει σφαίρες και νερό. Μπαρούτι και ψωμί. Και όταν χρειάστηκε να υπερασπισθούν την τιμή τους ακόμα και στο γκρεμό θα έπεφταν για να μην προδώσουν αυτά που τους μάθαιναν τις νύχτες του Χειμώνα πλέχοντας πενταραδίσιες κάλτσες.

Μας μάθαινε ακόμη πως στα Άγια χώματά μας, ένας πρώην ληστής μπήκε μπροστά πολέμησε σαν ήρωας για την Λευτεριά και σκοτώθηκε αρπάζοντας το μπ’ι’ράκι των τούρκων πηγαίνοντας στον χορό των ηρώων μας….και πέθανε χαρούμενος πηγαίνοντας από την τάξη των ληστών στην τάξη των Ηρώων μας. Κοκκίνιζε όταν την ρωτάγαμε για το πρώτο της παιδί, σαν να ήταν παιδούλά. Το Βασίλη μου τον έκανα στο Ελληνικό, το 1915 έλεγε σε ελεύθερη πατρίδα. Ο άνδρας της και κείνη είχαν γεννηθεί στο τούρκικο.

Και ένοιωθε πως είχε κάνει το μεγαλύτερο δώρο στα παιδιά της που τα γέννησε σε μια πατρίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ που κι αυτΉ με τον άνδρα της είχε το μεροίδιο τους στη Νίκη. Μας έλεγε για το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στην Μπούντα, για τον δικό μας παραμυθιώτη Άγιο Αναστάσιο, για τον Άγιο Νείλο. Δεν ήξερε μήτε την υπογραφή της να βάλει.

Μα σφράγισε τις μνήμες και τη ζωή μας όπως παλιά μα και τώρα σφραγίζαν και σφραγίζουν τα ζώα. Να, εκεί ήταν και κείνος ο μυθικός ποταμός Κωκκυτός που πήγαινε τα δάκρυα των λυπημένων στον Άδη. Δίπλα μας ήταν η αρχαία πόλλη Έλλα. Εκεί κατοικούσε ο άρχοντας Ανδρόνικος. Και σαν τελείωνε τα παραμύθια της μας έβαζε να της τραγουδήσουμε τα πατριωτικά τραγουδάκια που μαθαίναμε στο σχολείο μας. Πόσα τραγούδια δεν μαθαίναμε για την Σημαία μας. Πόσα δάφνινα και λουλουδένια στεφάνια δεν πλέξαμε να στεφανώσουμε τους ήρωες που μας χάρισαν τη λευτεριά. Αν μια αγράμματη γυναίκα μπορούσε να μας εμπνεύσει, να μας συγκινήσει εμείς που ξέρουμε ( ξεράδια ξέρετε θα μου έλεγε η μάνα μου ) αγωνίστρια του 1940 ΤΙ; Σας μιλώ για τους δικούς μου γιατί αυτούς γνώρισα αυτοί με μεγάλωσαν.Το ίδιο έκαναν όλοι. Γιατί πόλεμο δεν κάνουν δυο τρελοί.

Αυτοί μπορεί να ξεσηκώσουν όμως δεν φτάνουν χρειάζονται πολλοί. Χρειάζονται όλοι….

Τυχερά παιδιά που ήμασταν. Μεγαλώσαμε με όνειρα με ιδανικά. Μάθαμε να δίνουμε και να έχουμε γεμάτη την ζωή μας. Τότε δεν υπήρχε βαρεμάρα, δεν υπήρχε ζωή χωρίς ενδιαφέροντα; Όλοι θέλαμε κάτι να γίνουμε από το σπουδαιότερο, σύζυγοι, μάνες γιαγιές, ευλογημένες από τον Θεό μέχρι πολλά πάρα πολλά….

Δασκαλες να μπούμε στα σχολεία να διδάξουμε να δώσουμε φως όχι από το περίσευμα της καρδιάς μας αλλά και από το υστέρημα αυτής. Να ξεχαστούμε και στο τέλος ο απολογισμός να έχει πολλά να βάλει στο ημερολόγιο των κόπων της ευτυχίας ή της δυστυχίας ,μας. Σεργιάνισα γωνιά γωνιά γκρεμούς και οροπέδια. Πάντα εκεί πάνω ένοιωθα περήφανη γιατί πατούσα το χώμα που είχε ζημωθεί με των προγόνων μου το αίμα. Θυμάμαι,αχ πόσα θυμάμαι η γιαγιά. Μα οι γέροι θυμούνται και το μόνο που ονειρεύονται είναι όταν θα φύγουν να υπάρχουν σε τούτον τον τόπο Ελλήνες. Γιατί δεν μπορούμε δεν έχουμε δικαίωμα να προδώσουμε τους αγώνες των Σουλιωτών και την παρακαταθήκη τους. Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και με αγγόνια. Το χορό του Ζαλόγγου.

Την μεγάλη τραγωδία της χαράς….Τον καλόγερο Σαμουήλ τη θυσία του, ακόμα και θέλει να λέγεται γονιός.τον δικό μας Διονύσιο τον Σκυλόσοφο. Τιμή μας να μας βρίζουν οι οχτροί μας. Και το ξαναλέω Έλληνας δεν είσαι όταν γίνεσαι προδότης και αποκτάς άλλη εθνική συνείδηση. Τότε είσαι δυο φορές εχθρός και δυο φορές ξένος.

Να σαν το γονιό που σκοτώνει το παιδί του. Αλήθεια αυτός λέγεται γονιός ή τέρας τεράτων. Έλληνες είμαστε όλοι εμείς που γεννηθήκαμε από Έλληνες γονείς και έχουμε εθνική Ελληνική συνείδηση και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό.

Δηλαδή τη υποχρέωση της θυσίας.