Επειδή ακούγονται ήδη πολλά και θα ακουστούν περισσότερα περί πολιτικών διώξεων και «δόγματος Πολάκη» με αφορμή το πόρισμα της εξεταστικής για την Υγεία, ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα:
– Η κυβέρνηση δεν φυλακίζει ούτε αθωώνει. Αυτό το κάνει η ελληνική δικαιοσύνη ΑΛΛΑ η κυβέρνηση αποκαλύπτει σκάνδαλα (όπως τώρα) ή τα κουκουλώνει (όπως παλιά) και αυτό είναι ξεκάθαρα ζήτημα πολιτικής απόφασης.
Πως τα αποκαλύπτει;
Βάζει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους να κάνουν ελέγχους, στέλνει τα πορίσματά τους στα αρμόδια όργανα και δεν τα συρταρώνει, όποια στοιχεία έχει τα παρέχει αμελητί στη δικαιοσύνη, υπογράφει διακρατικές συμφωνίες ανοίγματος λογαριασμών ή παραλαμβάνει και διαβιβάζει λίστες φοροφυγάδων και δεν λέει αρνούμαι γιατί είναι προϊόντα υποκλοπής , διατάσσει ΕΔΕ για επίορκους υπαλλήλους που κάνουν παράβαση καθήκοντος, επανελέγχει παλαιότερες συμβάσεις και τις ακυρώνει ή τις στέλνει για έλεγχο, συστήνει εξεταστικές επιτροπές και όταν βλέπει στοιχεία τα βάζει στο πόρισμα και δεν τα παραποιεί λέγοντας ότι οι αριθμοί λογαριασμών είναι αριθμοί τηλεφώνων και τέλος ψηφίζει νόμους θεσμικής θωράκισης κλείνοντας όλα τα παραθυράκια που επέτρεπαν την ασυδοσία, με ύψιστη πράξη την συνταγματική αναθεώρηση για το άρθρο 86 περί μη ευθύνης υπουργών.
– Για να συμβούν τα παραπάνω χρειάζονται βασικά 2 πράγματα:
Πρώτον να μην κάνεις τα ίδια ή να μην έχεις σκοπό να κάνεις τα ίδια, ώστε να σε κρατάν συμφέροντα από το μανίκι που σε οδηγούν σε ομερτά και δεύτερον πρέπει να έχεις την πολιτική θεώρηση ότι οι ευθύνες για την χρεωκοπία της χώρας ήταν και ενδογενείς και όχι μόνο λόγω της αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας οικονομίας.
Γιατί χρειαζόμαστε την κάθαρση;
Στο συντελεσμένο έγκλημα της χρεωκοπίας της χώρας πρέπει να υπάρξει τιμωρία των ενόχων και αθώωση των αθώων, ώστε να αποκατασταθεί η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που οδηγεί σε έλλειμμα δημοκρατίας και ρίχνει νερό στο μύλο του κοινωνικού εκφασισμού με λογικές του «όλοι ίδιοι είναι».
– Να υπάρξει παραδειγματισμός για το μέλλον ότι δεν υπάρχει περιθώριο να επαναληφθούν τα ίδια λάθη θεωρώντας την ατιμωρησία δεδομένη.
– Να εξοικονομούνται τεράστια ποσά του κρατικού προϋπολογισμού που πρέπει να κατευθύνονται στις κοινωνικές ανάγκες (παιδεία, υγεία, οικονομία, μέρισμα κλπ) και όχι στις τσέπες και τις οφσορ λίγων.
Εν κατακλείδι, αντί τα πολιτικά κόμματα να ζητούν εμμέσως τον συμψηφισμό και το κουκούλωμα στο όνομα της υπεύθυνης άσκησης πολιτικής και του δήθεν πολιτικού πολιτισμού ως προϋπόθεση συναινέσεων, καλό θα είναι να ευθυγραμμιστούν με το πλειοψηφικό λαϊκό αίσθημα που ζητά πλήρη κάθαρση, όχι μόνο στην κορυφή του πλοτικού συστήματος αλλά και σε μεσαία και χαμηλά κλιμάκια των θεσμών και της δημόσιας διοίκησης.
Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται με εκκρεμότητες. Είναι ζήτημα δημοκρατίας.
Join the Conversation