Ψυχή μου πως χώρεσες πως κράτησες όλη αυτή την ομορφιά της γης στην καρδιά σου; Πόσα αόρατα στολίδια μου χάρισες ζωή, πόσες χαρές μοναδικές!!!.
Απρίλης ήταν και η πόλη μας λουσμένη από την πρωινή δροσιά και από το άρωμα των λουλουδιών όπως τα μαϊσια τριαντάφυλλα τα γαρύφαλα τα βασιλικά οι ματζουράνες και τα καρυοφύλλια…
Όλη η πλαγιά του βουνού ήταν ντυμένη με το χαλί που έστρωσε ο Θεός με τους πανέμορφους μικρούς κρόκους που ξεφύτρωναν κάτω από την ασπρόπετρα ή τα ασπρολίθαρα βάφοντας τα κίτρινα…
Ενώ σαν βασιλιάδες στέκονταν αγέροχα ακόμη κι αν φυσούσε ο αέρας τα ζαμπάκια με τα μωβ τα λευκά και όλων των χρωμάτων τα εσωτερικά τους χρώματα τα χρώματα της γύρης…
Κύριε, τα πάντα εν σοφία εποίησες.
Μια υπέροχη μαγική εικόνα καθώς στους κήπους όλα είχαν φουντώσει και οι γυναίκες πάσχιζαν να κάνουν πιο όμορφα τα σπίτια τους αφού είναι ο Απρίλης που θα φέρει τις μεγάλες γιορτές.
Χαμογελάει ο ουρανός έστω κι αν ψιλοβρέχει. Είναι για μας η βροχή ευλογία. Τρέχαμε με τα πρόσωπα στραμμένα στον ουρανό να πιούμε το νερό της βροχής.. Παιδιά, περιέργεια, παιχνίδι και όνειρα.. Στις άκρες των δρόμων τα σαπούνια [λουλούδια] τα αγριοσίναπα και οι παπαρούνες οργίαζαν . Ανάμεσά τους, ύψωναν περήφανα τα υπέροχα άνθη τους τα μελισσάκια.
Τα βράδια τα παραμύθια λιγόστεψαν αφού η μέρα μεγάλωνε και ποιος είχε κέφι για τζάκι και κουβέντες…
Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια λέει ο λαός μας. Ακόμα και οι κυράδες ρίχνοντας στην πλάτη τους ένα σάλι κάθονταν στο απόγονο της αυλής να τα πουν μεταξύ τους.
Άντε ήρθε ο Απρίλης και η κάθε μια θυμούνταν και κάτι απ τα παλιά. Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα, χαρά σε κείνον τον ζευγά πόχει πολλά σπαρμένα…
Αχ τσούπρες μου, του Απρίλη τα νερά, του φτωχού τα πλούτη. Απρίλης Μάης κουκιά μεστωμένα.. Ούτε ο Αύγουστος Χειμώνας, ούτ΄ ο Απρίλης Καλοκαίρι..
Απρίλης με τα λούλουδα και Μάης με τα δώρα και δος του η κάθε μια να θυμάται και να μολογάει.. Και η κουβέντα έτρεχε στην καθημερινή κουβέντα και στο αγαπημένο τους θέμα το κουτσομπολιό. Κουτσομπολιό με καλό και κακό σκοπό. Δεν ήταν όλα και τότε καλά κι άγια και η ζήλεια υπήρχε και ο φθόνος και η αγάπη.
Αυτά όμως θα ξεχαστούν για λίγο αφού πριν το Πάσχα θα πρέπει να κοινωνήσουν οπότε πρέπει και να εξομολογηθούν και για λίγο η αμαρτία ο καυγάς να κρυφτεί για αργότερα. Μαλώνουμε γειτόνισσα… Στα νύχια στέκομαι… Στάκα να κοινωνήσω και μετά…
Είχε ζωή η πόλη μας είχε νιάτα ομορφιά είχε μια πανέμορφη φύση καθώς το βουνό ακουμπούσε τα πόδια του στον κάμπο και στην λίμνη. Αυτή ήταν τότε η πόλη μας. Αυτή είναι και τώρα, κρατάει όλη της την αρχοντιά και όλα της τα στολίδια της τα ήθη και τα έθιμά τους.
Μόνο να ο ασβέστης δεν ασβεστώνει τους ντενεκέδες δεν ασβεστώνει τα γκαλντερίμια αφού πια γκαλντερίμια δεν υπάρχουν σκεπάστηκαν από το τσιμέντο..
Φέτος είδα τις κυράδες στις αυλές να κάθονται στις πολυθρόνες τους καλοχτενισμένες χωρίς μαντήλια,γεμίζοντας το απόγευμά τους, με κουβέντες, σιακάδες και μισελέδες..
Φυσικά τα φλυτζάνι είναι μπροστά τους, κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται..είναι η καθημερινή τους διασκέδαση… Τι δεν βλέπεις τώρα στις γειτονιές της πόλης μας.. Παιδιά να παίζουν να φωνάζουν να μαλώνουν και να κλαίνε με ματωμένο γόνατο.
Όλα είναι ίδια μα και όλα άλλαξαν.
Έτσι είναι η ζωή ένας κύκλος που ανοίγει και κλείνει μέσα στα θεσπέσια χρώματα της νιότης και στα σκούρα των δακρύων που πολλές φορές λυτρώνουν.
Και κελαηδάει στη δύση του ήλιου ο κοκκινολαίμης, λέγοντας πως αύριο θα βρέξει, κι αν θελήσει να μπει στα σπίτια τότε οι γυναίκες βάζανε ξύλα στην γωνιά δίπλα ο κοκκινολαίμης ξέρει για να μπει στο σπίτι έρχεται κρύο…
H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά, είναι συγγραφέας, ποιήτρια, βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation