Η σαπίλα και η βρωμιά της κοινωνίας ολο και βαθαίνουν | Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Η κοινωνία μας πεθαίνει ηθικά και βρoμάει από τη σήψη  και δεν είναι η κατάλληλη στάση ο λήθαργος και η παθητική παραδοχή του κακού και της διαφθοράς. 

Συμβαίνουν συνεχώς, ειδικά τον τελευταίο καιρό, εγκλήματα κάθε είδους, που αρχίζουν, δυστυχώς, να μη σοκάρουν την ελληνική κοινωνία, καθώς από τη διάσταση, που τους δίνεται,  κοντεύουμε να τα συνηθίσουμε σαν καθημερινή πλέον “πραγματικότητα”, ενώ η σαπίλα όλο και περισσότερο βαθαίνει.

Οι σοκαριστικές πληροφορίες διαδέχονται με ταχύτητα η μία την άλλη και δεν προλαβαίνουμε επί της ουσίας να συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειες και στη δική μας ζωή της αθλιότητας και της απανθρωπιάς, στην οποία έχει κατρακυλήσει κομμάτι του περιγύρου μας, γι’ αυτό και αμήχανα την προσπερνάμε.

Και το ένα κακούργημα έρχεται μετά το άλλο, δείχνοντας ότι ο άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί από μια άλλη, ξένη προς τη φύση του, συμπεριφορά και έχει πάρει τον κατήφορο.

Ταυτόχρονα ειδικές και εκτεταμένες και λεπτομερείς περιγραφές πράξεων αδιανόητων για την κοινή λογική και την στοιχειώδη ηθική, ρίχνουν σκοτάδι γύρω μας, σκιάζουν τους ορίζοντές μας και μας αποπροσανατολίζουν από βασικά και υπαρξιακά προβλήματά μας.

Μελετώντας με αντικειμενικότητα το παρόν, μπορεί να οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα ότι έχουμε παραφρονήσει, ότι χάθηκαν τα κριτήρια του μέτρου και του μυαλού και κοντεύουμε να καταντήσουμε ένα απέραντο τρελοκομείο!

Όντως συναντάμε πολλά αποτρόπαια περιστατικά, είτε έχουν να κάνουν με ενήλικες, είτε με παιδιά, χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει ότι μέσα στη βρομιά, στη λάσπη, στο βούρκο, δεν υπάρχουν διαμάντια.

Στην παγερότητα και στην απονιά και στην αυξημένη εγκληματικότητα και στην αδιαφορία και στην απανθρωπιά, που σαρώνουν πλέον τη ζωή μας, διακρίνουμε και ανθρώπους-φωτεινές ηλιαχτίδες, που θερμαίνουν το πτοημένο φρόνημά μας,   έστω και αν δεν προβάλλονται, σε αντίθεση με τις εγκληματικές πράξεις, που παίρνουν μεγάλη προβολή.

Στην απελπισία, που μας περιζώνει, αναπηδά  η παρουσία ανθρώπων, κρυμμένων μέσα στον απλό λαό, που, χωρίς φανφαρονισμούς, χωρίς φαρισαϊσμούς, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπό τους.

Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός των τραγικών συμβάντων, που σιγά-σιγά μας οδηγούν σε δυσώδη αποσύνθεση. Έχουμε προσπαθήσει να δώσουμε κάποια ερμηνεία ή δεν μας απασχολεί τίποτα;

Δεν βλέπουμε ότι στην πνευματική σκότιση της κοινωνίας μας εμφανίζονται ερπετά με δηλητήριο, έτοιμα να μολύνουν το σώμα της;

Αν μπορούσαμε και αποτολμούσαμε να ανοίξουμε την καρδιά μας ο καθένας μας  και να μπούμε βαθιά μέσα της, θα φρίτταμε από τη σύγχυση και την ακαταστασία, που θα διαπιστώναμε.

Ένα σκηνικό πανικού  μας απειλεί, όπου τον πρώτο λόγο έχει η παρά φύσει ζωή, που οδηγεί στις ασθένειες σώματος και ψυχής, η έλλειψη ειρήνης, εσωτερικής και εξωτερικής, ο άκρατος καταναλωτισμός, η εμπορευματοποίηση των πάντων, το ποδοπάτημα κάθε έννοιας δικαίου, ο  ασυγκράτητος ανταγωνισμός, η ασυδοσία, η κατάλυση πολλές φορές της νομιμότητας, ο παραλογισμός, η έλλειψη αγωγής, ο παραμερισμός των πνευματικών ενδιαφερόντων,ο καιροσκοπισμός,  η αλλοίωση της συνείδησης, η απουσία ικανών ηγετικών μορφών σ΄ όλους τους τομείς, η αποδοχή περίεργων προτύπων, η συμφιλίωση με ιδέες, που δεν μας συγκρατούν, αλλά μας αποδομούν κ. ά.

Την ίδια στιγμή επιχειρείται άμεσα ή έμμεσα  παραπληροφόρηση και  διαστροφή της αλήθειας, όταν έτσι εξυπηρετούνται συμφέροντα.

Η κοινωνία μας πεθαίνει ηθικά και βρoμάει από τη σήψη  και δεν είναι η κατάλληλη στάση ο λήθαργος και η παθητική παραδοχή του κακού και της διαφθοράς.

Χρειάζεται αλλαγή πορείας για να σωθούμε από τον κατακλυσμό. Όχι αλλαγή σαν πολιτικό αίτημα, αλλά αλλαγή νοοτροπίας, που θα φέρει την αλλαγή στην κοινωνία.

Και οι πολιτικοί, εκκλησιαστικοί, επιστημονικοί και άλλοι παράγοντες αυτού του τόπου, όπως και όλοι μας, αντί να νοιαζόμαστε για τους εαυτούς μας,  είναι ανάγκη να αποδοθούμε σε αγώνες για την αντιμετώπιση της αποσάθρωσης της κοινωνίας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση φαλκιδεύουμε το μέλλον της και κατά συνέπεια και το δικό μας μέλλον.

Επειδή τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα απ’ ότι αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι ώρα εφησυχασμού, αλλά  η αφύπνιση είναι η μόνη επιλογή και η μόνη ελπίδα.



In this article

Join the Conversation