«Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό. Ένα πραγματικά αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.»[ Άλντους Χάξλεϋ 1962, ένα χρόνο πριν πεθάνει ]
Κάθε εποχή δεν θέτει παρά μόνο ερωτήματα που μπορεί να δώσει απαντήσεις. Το ερώτημα που τίθεται στα παραπάνω απόσπασμα αφορά την ίδια τη ζωή μας. Μας καθιστά υπεύθυνους για την κατάστασή μας. Ποιά όμως ήταν τα ερωτήματα που έθεσαν κατά καιρούς οι άνθρωποι για την εποχή τους ;
Οι αρχαίοι λαοί ζώντας κάτω από την ύπαρξη μιας “κοσμολογικής τάξης” προς την οποία ένας ορθός βίος οφείλει να συμμορφώνεται, έθεσαν το ερώτημα: πως οφείλω να ζω. Δεν είναι ένα επουσιώδες ερώτημα . Μιλάμε για το πως πρέπει να ζούμε. Στην πορεία της νεωτερικότητας το εν λόγω ερώτημα σταδιακά αντικαταστάθηκε από ένα άλλο. Το ζήτημα δεν είναι πια το πως θα όφειλε να ζει κανείς αλλά από κάτω από την επίδραση της φιλοσοφίας του Κάντ και την πρόοδο της επιστήμης παίρνει τη μορφή του τι οφείλω να πράξω. Η νεωτερικότητα γράφει μέσα σε ένα συγκείμενο που αποποιείται την πρωταρχική υπόθεση μια κοσμολογικής τάξης.
Η μετατόπιση του ερωτήματος, από τη ζωή στην πράξη, αντιστοιχεί στη διερεύνηση του βασιλείου της ελευθερίας εντός του οποίου ο καθένας από εμάς μπορεί να επιλέξει τη ζωή που ο ίδιος θα ήθελε να δημιουργήσει.
Για τον Νίτσε το κεντρικό συμβάν του ύστερου 19ου αιώνα είναι ο θάνατος του Θεού . Ο θάνατος του θεού λοιπόν δεν είναι απλώς η απώλεια μιας συγκεκριμένης θεολογικής ύπαρξης , είναι ο αφανισμός της υπερβατικότητας στην οποία θεμελιώνεται η ηθική μας και το αξιολογικό μας σύστημα. Ο θάνατος του θεού μας προσφέρει ένα νέο ερώτημα που αποποιείται τη μέριμνα τόσο για τους κοσμικούς ρόλους όσο και για τις ατομικές υποχρεώσεις. Πώς θα μπορούσαμε να ζούμε; Ο θάνατος του θεού και ο συνεπακόλουθος αφανισμός της υπερβατικότητας διανοίγει εκ νέου το ερώτημα επιτρέποντάς μας να διευρύνουμε τη ζωή πέραν των ορίων που έχει θέσει η ιστορία για εμάς.
Αγαπητοί συνάδελφοι
Το ερώτημα πως θα μπορούσαμε να ζούμε είναι άμεσα συνδεμένο με την εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί η ζωή είναι συναρτημένη με τη σκέψη και γνώση, και παρόλο που Χάξλευ μας κατατάσσει στους προπαγανδιστές, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε πέρα από τα όρια του “δογματικού τρόπου σκέψης” που στέκεται στη ταυτότητα την αριθμητική και την ποσότητα.
Η χρονιά που ξεκινάει βρίσκει, ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια , τα σχολεία στελεχωμένα με νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς αλλά και ένα πρωτοφανές αριθμό προσλήψεων αναπληρωτών να βρίσκονται στα σχολεία. Πράγματι, μέσα στο καλοκαίρι πραγματοποιήθηκαν για τρίτη συνεχόμενη χρόνια διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων. Διορισμοί που ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαίοι για την εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ακόμη κενά τα οποία πρέπει να καλυφθούν και να δημιουργηθούν οργανικές θέσεις ειδικοτήτων.
Παράλληλα, η έναρξη της σχολικής χρονιάς βρίσκει χιλιάδες συναδέλφους αναπληρωτές και αναπληρώτριες τοποθετημένους στη σχολική μονάδα που θα εργαστούν για την φετινή σχολική χρονιά. Σχολεία λοιπόν και εκπαιδευτικοί είναι ήδη έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της νέας χρονιάς.
‘Όμως οι λέξεις και οι αριθμοί ως αφαιρέσεις κρύβουν το “πραγματικό” που συνεχώς μας διαφεύγει και εμείς πρέπει να διευρύνουμε τη σκέψη και τη γνώση της επόμενης γενιάς αλλά και τις δικές μας ξεπερνώντας την υπερβατικότητα μιας εξουσίας που μας απομονώνει ρίχνοντάς στην αριθμολογία που αποτελεί μόνο μία συνιστώσα του γίγνεσθαι. Γυρίζοντας το βλέμμα στην άλλη πλευρά στη δημιουργία που είναι αποτέλεσμα της “διαφοράς” και όχι της ταυτότητας που ακινητοποιεί τη ζωή και την καθιστά μη ροϊκή. Η υπερβατικότητα αντικαθιστά τη σκέψη με τη γνώση, την ποσότητα και τον αριθμό. Το πραγματικό σχολείο είναι χώρος εξερεύνησης. Εξερευνώ σημαίνει μαθαίνω διευρύνω τη γνώση ριψοκινδυνεύοντας, ξεπερνώντας τα όρια για τη θέαση του αδύνατου. Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπινου γένους, η διεκδίκηση του αδύνατου
Στην πλευρά της ταυτότητας και της ποσότητα κινείται ο νόμος Κεραμέως, ο οποίος παραχωρεί υπερεξουσίες στους Διευθυντές και Προϊσταμένους των σχολικών μονάδων, [υπερβατικότητα] ενώ παράλληλα εισάγει την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών[ ποσότητα και αριθμός] και προσθέτει τρεις νέους θεσμούς, Παιδαγωγικούς Συμβούλους/Μέντορες, τους ενδο-σχολικούς Συντονιστές και τους Ομίλους που προστίθενται στο ήδη διογκούμενο γραφειοκρατικό σχολείο. [ Έμφαση στους ελεγκτικούς μηχανισμούς.]
Οι συνθήκες αυτές με τα Υπηρεσιακά Συμβούλια να συνεδριάζουν με την παρουσία δοτών μελών μας καλούν να σταθούμε σε νέα αγωνιστικά μετερίζια για την προάσπιση των πάγιων διεκδικήσεων του κλάδου.
Τίποτα δεν έχει χαθεί . Υπάρχει ακόμα χώρος στη δημιουργική σκέψη
Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι, σας εύχομαι ολόψυχα μια καλή και δημιουργική σχολική χρονιά με δύναμη και αποφασιστικότητα.
Όλοι μαζί μπορούμε!
Join the Conversation