Αν από την ανορθόδοξη προβολή του έρωτα, περνούσαμε στον ορθό προβληματισμό για τον έρωτα, θα ήταν προς όφελος.
Κάθε ημέρα είναι γιορτή για το γνήσιο έρωτα, που έχει θεία προέλευση, καθώς διαφορετικά εξευτελίζει την αγάπη και την υποβιβάζει σε χυδαιότητα. Για τους ανθρώπους, που αγαπιούνται ψυχικά, ολόκληρος ο χρόνος είναι μια ατέλειωτη ημέρα ευτυχίας. Έρωτας δεν είναι ο στιγμιαίος αισθησιασμός και η ανταλλαγή δώρων, αλλά η ετοιμότητα, χάριν της αγάπης, για θυσίες του ενός προς τον άλλον και αλληλοπαραχωρήσεις.
Στις 14 Φεβρουαρίου και στη χώρα μας, συνηθίζεται, να εορτάζουν, κοσμικά και όχι εκκλησιαστικά, οι ερωτευμένοι στ’ όνομα του ανύπαρκτου επί της ουσίας αγίου Βαλεντίνου, λες και οι υπόλοιπες ημέρες του χρόνου είναι ημέρες αντί -έρωτα.
Οι Καθολικοί αναγνωρίζουν ως τοπική την εορτή του αγίου Βαλεντίνου, που φέρεται να τάφηκε στη Βία Φλαμίνια της Ρώμης στις 14 Φεβρουαρίου του 270, χωρίς να σώζονται άλλα στοιχεία περί αυτού.
Ο ιερομάρτυρας Ουαλεντίνος, επίσκοπος Ρώμης, ο οποίος από τον Δ΄ αιώνα θεωρούνταν προστάτης των επιληπτικών, δεν έχει καμία σχέση με την εορτή και την ιδιότητα, που του απέδωσαν οι Ρωμαιοκαθολικοί, του αγίου των ερωτευμένων.
Η εορτή είναι ξενόφερτη και ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 70. Και κατορθώθηκε να καθιερωθεί, παρά την αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Μια τέτοια γιορτή είναι εντελώς αντίθετη με τις παραδόσεις μας και δείχνει ότι η εισβολή του ξενόφερτου τρόπου ζωής έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις σε όλα τα επίπεδα.
Μέχρι του σημείου το επιχειρηματικό πνεύμα και δαιμόνιο να εισαγάγει ακόμη και αγίους!
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, προκειμένου να μην αποκοπούν οι νέοι από την Εκκλησία, πρότεινε να εορτάζουν οι ερωτευμένοι στις 13 Φεβρουαρίου, αλλά όχι στ’ όνομα του αγίου Βαλεντίνου, αλλά με αφορμή την εορτή των αγίων Αποστόλων Ακύλα και Πρισκίλλης, που ήταν ένα πολύ δεμένο, με αφετηρία την κοινή πίστη, ζευγάρι.
Επίσης και ο Άγιος Υάκινθος (3 Ιουλίου) θεωρείται ο άγιος του έρωτα, των αγνών αισθημάτων, της δημιουργίας και της έμπνευσης. Μα και όλοι οι άγιοι και όλες οι αγίες μέσα από το θείο ερωτά τους, μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Μα και όλοι οι άγιοι και όλες οι αγίες μέσα από το θείο ερωτά τους, μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα των ανθρώπων. Η τιμή στην αγάπη είναι αυτονόητο πράγμα για την Εκκλησία, γιατί όλα στηρίζονται πάνω στο δικό της θεμέλιο.
Σύμφωνα μάλιστα με κάποιους ψυχολόγους η εορτή αυτή έχει πολλές αρνητικές συνέπειες ψυχοκοινωνικά. Μερικές από αυτές είναι ότι δημιουργεί αίσθημα κατωτερότητας σ’ αυτούς που δεν έχουν ερωτικές σχέσεις. Αποθεώνεται ο αισθησιασμός και το σεξ, όχι ως φυσική και βιολογική λειτουργία, αλλά ως ενστικτώδη κατάσταση, που οδηγεί στη χυδαιότητα. Αποδυναμώνεται η γνήσια αγάπη, αφού ταυτίζεται με εξωτερικούς τύπους και επιφανειακούς συναισθηματισμούς.
Οι ρίζες της εορτής του Αγίου Βαλεντίνου
Μία ανάλογη εορτή υπήρχε και στην Αρχαία Αθήνα τον μήνα Γαμηλιώνα (αντιστοιχούσε στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου και το πρώτο του Φεβρουαρίου), προς τιμή του Δία και της Ήρας.
Αλλά και στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ἆπό τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου, εορτάζονταν τα Λουπερκάλια προς τιμή του θεού Λούπερκου (του Πάνα των Ελλήνων), που είχε να κάνει με τη γονιμότητα.
Η γιορτή καταργήθηκε από την Εκκλησία τον 5ο αιώνα μ.Χ., ως ειδωλολατρική.
Τη θέση αυτής της γιορτής, με απόφαση του Πάπα Γελάσιου, πήρε ο εορτασμός της μνήμης του αγίου Βαλεντίνου.
Τη σημερινή της μορφή η εορτή του αγίου Βαλεντίνου την απέκτησε στα χρόνια του ύστερου Μεσαίωνα, γύρω στον 14ο αιώνα, για να εξελιχθεί στα κατοπινά χρόνια μια πολύ κερδοφόρα επιχειρηματική δράση.
Είναι ενδεικτικό ότι μόνο στις ΗΠΑ Ο τζίρος του Αγίου Βαλεντίνου πλησιάζει τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η αληθινή αγάπη μέσα στην Εκκλησία
Δεν είναι υπερβολή, αν λέγαμε, ότι η εποχή μας σεξοκρατείται. Η επίδραση του σέξ φαίνεται σε πολλές πτυχές της ζωής, τηλεόραση, διαφημίσεις, μόδα κ.λπ.
Γι’ αυτό πρέπει να επιχειρήσουμε να φέρουμε τη μαρτυρία της γνήσιας αγάπης στη ζωή μας, ώστε να μη σαπίσει και να μην εξουθενωθεί σ’ έναν κόσμο, που λατρεύει τον εαυτό του.
Την αναζήτησή του για άνθηση της ζωής, για αληθινή αγάπη, για πραγματικό έρωτα, ο άνθρωπος μπορεί να την ικανοποιήσει όταν συναντηθεί με την Εκκλησία.
Την Εκκλησία της χαράς και της στοργής, της τρυφερότητας και της φιλαλληλίας.
Και αυτό, γιατί η Εκκλησία δεν είναι αφηρημένη μεταφυσική, ούτε άσαρκη ιδεολογία, αλλά ζωή.
Μαθαίνει τους ανθρώπους να ανταποκρίνονται στην πρόσκληση της αγάπης, να αποκρυπτογραφούν τη διαφορετικότητα των προσώπων και μέσα από αυτή να συνυπάρχουν αγαπητικά, να μετέχουν στην ωραιότητα της δημιουργίας.
Αρκεί να υπερβούμε την εμπορευματοποίηση, τον καταναλωτισμό, τον ωφελιμισμό και να βιώσουμε μια αγνή σχέση προσωπικής κοινωνίας.
Έτσι δεν θα πέφτουμε στη ρουτίνα του καθημερινού λαβυρίνθου.
Join the Conversation