ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και βρισκόμαστε «επί ξυρού ακμής».
ΧΡ. ΚΑΤΣΟΥΡΑΣ: Έχουμε ήδη καθυστερήσει. Ανακοινώθηκαν κάποια κέντρα πρώτης φιλοξενίας και κέντρα κράτησης. Νομίζω ότι πρέπει γρήγορα να ξεκινήσουμε την εφαρμογή του νόμου. Δεν υπάρχει δυστυχώς άλλος τρόπος για να φύγουμε από το πρόβλημα, για να περιορίσουμε το πρόβλημα, γιατί το πρόβλημα, όπως ξέρετε κι εσείς πολύ καλά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί. Έχουμε μπει εδώ και πάνω από 20 χρόνια σε μια περίοδο έντονης διεθνούς αστάθειας που δεν έχει τελειώσει και που τα προβλήματα τα βιώνουμε μέρα με την μέρα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και από την άλλη κ. Κατσούρα, ως βουλευτής, ως μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, ιατρός βέβαια στο επάγγελμα, αλλά παρακολουθείτε και ως πολίτης στο παρελθόν τη σωρεία νομοσχεδίων και νόμων και τροπολογιών, που σε μια δεκαετία ψηφίστηκαν από διάφορες κυβερνήσεις. 1076 νόμοι, 3500 προεδρικά διατάγματα και 53000 υπουργικές αποφάσεις, από το 2000 έως το 2009. Νόμοι που έρχονται και παρέρχονται, και τυλίγουν ως βρόγχος τον πολίτη. Μια υπηρεσία δεν ξέρει τι ισχύει και μία άλλη εφαρμόζει τον νόμο διαφορετικά. Και εσείς εντός του κοινοβουλίου ενίοτε δεν ξέρετε τι ψηφίζετε, ισχύει;
ΧΡ. ΚΑΤΣΟΥΡΑΣ: Το πρόβλημα της πολυνομίας όπως το εκφράζετε είναι πράγματι υπαρκτό, και νομίζω ότι πολλές φορές πέφτουμε σε αυτό το λούκι και εμείς οι ίδιοι προσπαθώντας να διορθώσουμε κάποια πράγματα. Αν δούμε όλη την ιστορία από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, θα δούμε ότι κάθε χρόνο παράγουμε νόμους, και πολλές φορές αντί να λύνουμε τα προβλήματα τα περιπλέκουμε. Στο ζήτημα όμως της μετανάστευσης είναι αλήθεια πως δεν υπήρχε ένα πλαίσιο ευρωπαϊκό. Αυτό προσπαθούμε να εφαρμόσουμε για να περιορίσουμε το πρόβλημα όπως είπα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Στη δική σας γειτονιά, σε μια γειτονιά της πατρίδας είστε βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος και θα εισπράττετε ερωτήματα, το λιγότερο, από συντοπίτες για τις περικοπές στις συντάξεις, τις μειώσεις αποδοχών, για τις επικείμενες, τις ενδεχόμενες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για τη συρρίκνωση της οικονομίας, το κλείσιμο των μαγαζιών.
ΧΡ. ΚΑΤΣΟΥΡΑΣ: Το πρόβλημα κε Κωνσταντινίδη είναι ότι πολλές φορές οι ίδιες οι απαντήσεις δημιουργούν καινούργια ερωτήματα σήμερα, γιατί βρισκόμαστε σε μία περίοδο σύγχυσης, σύγχυσης πολιτικής που ξεκινάει βέβαια από αυτό που λέτε, από τη μεγάλη οικονομική κρίση. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα και οφείλουμε πλέον να λέμε την αλήθεια κατάματα στον κόσμο. Ζούμε ένα βαρύ παρόν που γίνεται πιο βαρύ όπως έλεγε κάποιος επειδή ήταν βαρύ το παρελθόν και επειδή είναι αβέβαιο το μέλλον. Οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι, είμαστε στη μέση μιας μεγάλης προσπάθειας χωρίς να ξέρουμε το αποτέλεσμα. Αλλά πάλι όπως έλεγε κάποιος άλλος Έλληνας φιλόσοφος κε Αποστολίδη οι σίγουροι δρόμοι είναι ανύπαρκτοι. Ακούω διάφορες προτάσεις. Ακούω την αντιπολίτευση με μία ευκολία, και εμάς ακόμα πολλές φορές να λέμε ότι αυτός είναι ο δρόμος. Ακούω πολλούς συναδέλφους να λένε η λύση η συγκεκριμένη είναι αυτή. Κατά τη γνώμη μου σίγουρες λύσεις δεν υπάρχουν. Οφείλουμε να πάρουμε κάποια μέτρα, οφείλουμε να μη συνεχίζουμε να υποθηκεύουμε το μέλλον των επόμενων γενιών και το μέλλον το οποίο δεν είναι μόνο οικονομικό ή κυρίως οικονομικό όπως φαίνεται κατά τη γνώμη μου να λένε διάφοροι, αλλά είναι κύρια μία υποθήκευση πολιτική η οποία έχει ξεκινήσει από τις προηγούμενες δεκαετίες. Ακούω να λένε πολλοί κε Αποστολίδη να μην εκποιηθεί η δημόσια περιουσία και να είμαστε προσεκτικοί. Δε λένε όμως το αυτονόητο για μένα. Ότι αυτή η εκποίηση ξεκίνησε από τον αλόγιστο δανεισμό της χώρας, ο οποίος ξεκίνησε τις προηγούμενες δεκαετίες.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πάντως κε Κατσούρα συνηγορώντας κανείς ακόμα μαζί σας θα μπορούσε να προσθέσει όμως ότι μέχρι στιγμής μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν δει τα πενιχρά τους εισοδήματα να μειώνονται και οι εργασίες να χάνονται σε ένα φαύλο κύκλο, σε ένα σπιράλ. Μέχρι στιγμής οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, τα συνήθη υποζύγια, ενώ ο χρόνος περνά, τα πρόσωπα αλλάζουν και οι ίδιοι πληρώνουν χθες, σήμερα, μεθαύριο θα έλεγα.
ΧΡ. ΚΑΤΣΟΥΡΑΣ: Δεν έχετε άδικο σε αυτό. Αυτό που έχει γίνει μέχρι τώρα είναι το εύκολο κομμάτι του δρόμου. Πλήρωσαν και τώρα αυτοί που πλήρωναν πάντα. Έγιναν κάποιες περικοπές σημαντικές οι οποίες τις περισσότερες φορές ήταν οριζόντιες, αλλά αν είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να πούμε ότι άλλος δρόμος για αρχή δεν υπήρχε. Το ζήτημα είναι να πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Γιατί πράγματι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, αλλά όχι μόνο αυτοί, και οι μικρομεσαίοι της αγοράς πλήρωσαν αυτό το βάρος. Αλλά και πάλι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να πούμε ότι αυτή την κρίση στην ελληνική αγορά τη βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια και ξέραμε όλοι ποια θα είναι η κατάληξή της γιατί κανείς δεν στέκεται στο κύριο ζητούμενο. Στο ζητούμενο της παραγωγής σε αυτή τη χώρα.
Join the Conversation