Πολλά έθιμα διασώζονται, που έχουν σχέση με τον θαυματουργό Άγιο Γεώργιο. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης του λαού μας, αφού είναι συνδεδεμένος με τα ήθη των Ελλήνων.
Νικητής των πειρασμών του κόσμου, ήρθε μιμητής του αναστημένου Κυρίου, να αναδειχθεί και νικητής στο μαρτύριο. Τα φρικτά βασανιστήρια, το μαστίγιο, ο τροχός, ο λάκκος με ασβέστη δεν έκαμψαν το γενναίο φρόνημά του. Έμεινε πιστός μέχρι θανάτου και γι’ αυτό αναδείχθηκε τροπαιοφόρος και μεγαλομάρτυρας του Χριστού και της νικηφόρου Ανάστασής Του.
Εκτός από το ότι είναι προστάτης του Στρατού Ξηράς, αφού υπήρξε αξιωματικός των Ρωμαίων με λαμπρή σταδιοδρομία, υπάρχουν έθιμα, που έχουν να κάνουν με το θρύλο του φόνου του δράκοντα και την προστασία της βασιλοπούλας. Αλλά και έθιμα, που σχετίζονται με τους και τους κτηνοτρόφους και ειδικά τους Σαρακατσαναίους. Ο μεγαλομάρτυρας Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος αποτελεί γόνο της μικρασιατικής γης και συγκεκριμένα της Καππαδοκιας. Γι’ αυτό άλλωστε τιμώνταν ιδιαίτερα στη Μικρά Ασία, τον ευλαβούνται ακόμη και σήμερα Μουσουλμάνοι, και κατ’επέκταση στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στη μητροπολιτική Ελλάδα. Οι πιο γνωστοί ναοί του Αγίου Γεωργίου στη Μικρά Ασία ήταν της Σμύρνης, της Προύσας, των Κυδωνιών και της Νεάπολης της Καππαδοκίας. Στην πατρίδα του Αγίου Γεωργίου, την Καππαδοκία, συναντούμε τις πρώτες αγιογραφίες του έφιππου Αγίου Γεωργίου, αλλά και τραγούδια που τον εξυμνούν.
Στη Νέα Σελεύκεια Θεσπρωτίας, προς το τέλος του Εσπερινού, ξεκινούν καβαλάρηδες από το ναό του αγίου Γεωργίου, κρατώντας εικόνες (του αγίου Γεωργίου, της Αναστάσεως και άλλες) και τους ακολουθούν ιερείς και πιστοί.
Οι καβαλάρηδες του άη-Γιώργη της Ν. Σελεύκειας είναι ένα έθιμο, που έφεραν από τον τόπο τους, το Ανεμούριο Μικράς Ασίας, πριν από 100 περίπου χρόνια, οι πρόσφυγες Μικρασιάτες. Στη θέση του ναού του αγίου Γεωργίου υπήρχαν παλαιότερα δύο σπίτια προσφυγικών οικογενειών. Αυτές οι οικογένειες δώρισαν τα σπίτια και έγιναν ναός. Σε ειδική προθήκη μέσα στο ναό σώζονταν σε ειδική προθήκη, μέχρι το 1979, οπότε ξέσπασε φωτιά και καταστράφηκαν.
Στα Σύβοτα, οι ιππείς μεταφέρουν την εικόνα του Άη-Γιώργη από τον ενορικαό ναό, που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, σε εξωκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο, περίπου 7 χιλιόμετρα μακρύτερα, στη διαδρομή Πλαταριάς – Συβότων.
Φτάνοντας στο παρεκκλήσι περιφέρουν την εικόνα τρεις φορές γύρω από το εκκλησάκι και μετά την παραδίδουν στον ιερέα, ο οποίος ευλογεί τους «καβαλάρηδες». Το έθιμο έρχεται από πολύ παλιά και αναβιώνει την τελευταία 20ετία, οπότε και χτίστηκε το γραφικό εξωκλήσι. Η εορτή του είναι η κατ’ εξοχήν πανηγύρι της Άνοιξης, της χαράς, της ευφροσύνης, του θριάμβου.
Αιώνες τώρα οι Χριστιανοί φέρουν με καύχηση το όνομά του, του χτίζουν ναούς, εορτάζουν την πανένδοξη μνήμη του, πανηγυρίζουν μέσα στην αναστάσιμη χαρά τη μνήμη του.
Και όσοι δεν πανηγυρίζουν μόνο, αλλά και μιμούνται τον άγιο Γεώργιο στην αρετή και στην ψυχική ανδρεία, γίνονται και αυτοί μάρτυρες της Ανάστασης του Χριστού.
Join the Conversation