Ένα χαμόγελο, ένα λαμπερό πρόσωπο, μια καθαρή συνείδηση, μια αληθινά αισθηματική προσωπικότητα εδώ και δέκα χρόνια βρήκε, έτσι απρόσμενα κααπρόοπτα, καταφύγιο στην απεραντοσύνη.
Ο Θεσπρωτός καθηγητής ιατρικής Χαράλαμπος Μπάτσης, από τις Πέντε Εκκλησιές (παλαιά Οσδίνα) Παραμυθιάς, που διακρίνονταν για τον ευαίσθητο, πλήρη και αγνό ανθρωπισμό του, έφυγε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή το 2014, ανήμερα των Φώτων.
Και μάλιστα την ώρα, που εφημέρευε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων. Έπαθε ανακοπή. Παρά τις προσπάθειες των συναδέλφων του, δεν ανέκτησε τις αισθήσεις του.
Ξεψύχησε με την αγάπη για αγκαλιά, με τον αφρό της καλοσύνης του για ανάσα, με την καλή αύρα της ψυχής του για ουρανό.
Δέκα χρόνια μετά, λείπει. Λείπει στην οικογένειά του, στους φίλους του και ειδικά στους αμέτρητους ασθενείς του. Και αυτό, γιατί ήταν υπόδειγμα, εξαιρετικό υπόδειγμα, Ανθρώπου και Επιστήμονα. Έδινε το άριστο παράδειγμα και στον εργασιακό του χώρο και στις κοινωνικές αναστροφές του. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά συμπαράστασης και βοήθειας σε ανθρώπους, που είχαν ανάγκη. Μένει αξέχαστος. Για το έργο του, για το ήθος του, για την κοινωνικότητά του και για το υψηλό αίσθημα ευθύνης του.
Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα. Είναι αδυσώπητος. Όμως η λησμονιά δεν μπορεί, και να το θέλει, να σκεπάσει πρόσωπα με ακτινοβολία και προσφορά. Επιστημονική και ανθρώπινη.
Τέτοιος ήταν ο χειρουργός Χαράλαμπος Μπάτσης. Και δεν πρόλαβε να κάνει ακόμα περισσότερα. Είχε κάνει, όμως, ήδη πολλά.
Όπως η Μονάδα Μαστού στα Γιάννινα, που ήταν έργο του μόχθου του, αλλά και του πόθου του να συμβάλλει στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση της διαδεδομένης αυτής μορφής καρκίνου στις γυναίκες.
Όπως το αμέριστο και ανιδιοτελές ενδιαφέρον του για τον ασθενή και για τον συνάνθρωπο γενικά, για τον οποίο αφιέρωνε πολλές ώρες, γιατί αυτό πίστευε, και το αποδείκνυε στην πράξη, πως ήταν το χρέος του.
Όπως η ανάμειξή του στα κοινά, μέσω της Αυτοδιοίκησης, όπου οι παρεμβάσεις του είχαν πάντοτε χαρακτήρα ποιοτικό, ανθρωποκεντρικό και αναπτυξιακό, μακριά από αντιπαραθέσεις και σκοπιμότητες, που ήταν εντελώς ξένες προς αυτόν.
Όπως το ενδιαφέρον του για το χωριό του, απ’ όπου με δυσκολίες και στερήσεις ξεκίνησε, ωστόσο κατάφερε και όχι μόνο βγήκε στο ξέφωτο της ζωής, αλλά και ξεχώρισε.
Δέκα χρόνια μετά και η μορφή του προβάλει μπροστά μας …στεφανωμένη μ’ ένα ουράνιο τόξο, που αποτυπώνει ασάλευτα τη νίκη του στη ζωή, αλλά και το εξαιρετικό παράδειγμα, που με την αιθέρια ψυχή του, άφησε πίσω του.
Οι ήχοι του οράματος, του ονείρου και της συνεισφοράς του δεν έπαψαν και δεν θα πάψουν να ακούγονται.
Η μνήμη του παραμένει σαν αστεράκι, που φέγγει, και φωτίζει την περπατησιά του, και χαϊδεύει το όμορφο πέρασμά του από αυτό τον κόσμο.
π. Ηλίας Μάκος
Join the Conversation