Πάνδημη ήταν η κηδεία του αλησμόνητου πρωτοπρεσβυτέρου π. Πέτρου Παππά, του οποίου η εξόδιος ακολουθία εψάλη την Παρασκευή 16 Αυγούστου στο ναό Αγίας Τριάδος Γραικοχωρίου και τάφηκε στη γενέτειρά του, την Κοκκινιά Φιλιατών.
Πολλά τα χρόνια γνωριμίας μας, περίπου τριάντα, με τον αλησμόνητο π. Πέτρο Παππά, που “ταξίδεψε”, σε ηλικία 69 ετών, για τους ουρανούς χτυπημένος από την επάρατη ασθένεια.
Εμείς ήμασταν μαθητές κι εκείνος νεαρός ιερέας, στο χωριό του την Κοκκινιά Φιλιατών. Και η σύνδεσή μας, αγνή και γνήσια, κράτησε και τα επόμενα χρόνια, όταν μετατέθηκε στο Γραικοχώρι, και έως τέλους…
Όταν χειροτονηθήκαμε ιερείς δεν παρέλειπε να μας καλεί στις εορτές της ενορίας του για να κηρύξουμε.
Τελευταία επικοινωνία μας ένα μήνυμά του, μέσα από Νοσοκομείο στη Γερμανία, όπου νοσηλευόταν, στις 20 Ιουλίου. Ήταν στο κρεβάτι του πόνου και σκέφτηκε να μας ευχηθεί για τα ονομαστήριά μας.
Αυτός ήταν ο π. Πέτρος. Με ευαισθησίες και λογής-λογής θετικά συναισθήματα. Και στα πικρά και στα γλυκά.
Γεύτηκε τη γλύκα από την ιερωσύνη και την πνευματική συμπαράσταση σε πολλούς ανθρώπους, αλλά και από τη δημιουργία μιας διαλεχτής οικογένειας.
Αλλά ένιωσε και την κατ’ άνθρωπον πίκρα από την εκδημία της πρεσβυτέρας του και της νεαρής κόρης τους, ύστερα από “πάλη” με την κακιά αρρώστια της εποχής μας.
Όμως, πάντοτε, ήλπιζε στην αιωνιότητα. Και τώρα, και οι τρεις τους, ιερέας, πρεσβυτέρα, κόρη, πιασμένοι χέρι με χέρι τη διαβαίνουν ειρηνικά.
Πίστευε βαθύτατα και το έλεγε ότι “με άλλα μάτια βλέπει και βγάζει κρίση ο Θεός και με άλλα ο άνθρωπος”. Η έγνοια του δεν ήταν να φανεί αρεστός στα μάτια του κόσμου, αλλά να αρέσει στον Θεό”.
Κάποτε του είπαμε για μια εσωτερική ταραχή, που νιώθαμε εξ’ αιτίας μιας συμπεριφοράς. Αφού καταμεσής του ναού έκοψε βόλτες, ο κόσμος… αχ, ο κόσμος “εν τω πονηρώ κείται”, ψιθύρισαν τα χείλη του. Και λες η φράση τον ηλέκτρισε και την ξαναείπε λέξη με λέξη: “Ο κόσμος εν τω πονηρώ κείται…”.
Από μικρός ακόμη ένιωθε ότι έπρεπε να είναι υπεύθυνος. Υπεύθυνος σε κάθε τι. Και τα κατάφερε… Δεν έπεσε ποτέ χάμου να τον πατήσουν οι φτέρνες.
Με ακονισμένη σκέψη, με ψυχικά φτερουγίσματα, με “εκ βαθέων” στάση ζωής, αναζητούσε συνεχώς την ειρήνη μέσα του. Κυρίως στις μπόρες…
Τα ματόκλαδά του σφάλισαν και πλέον συργιανάει κάπου ψηλά, πολύ ψηλά. Και όμως, ζει, ζει, δεν εξεδήμησε, ακούεται ολοκάθαρα μια φωνή από το υπερπέραν. Ζει, ζει στις καρδιές μας.
Join the Conversation