Παλαιότερα, πριν δοθεί σε κυκλοφορία η Εγνατία, και η διαδρομή από Ηγουμενίτσα προς Ιωάννινα γινόταν από την παλαιά εθνική οδό, οι πέτρινες και τσιμεντένιες βρύσες, κατά μήκος του δρόμου, ήταν σημείο στάθμευσης των οδηγών για ξεκούραση και δροσιά.
Σήμερα, παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης. Χορτάρια, κλαδιά δένδρων και σκουπίδια τις καλύπτουν, ενώ δεν πηγάζει νερό από αυτές.
Σε μια προσπάθεια τουριστικής ανάδειξης της περιοχής, που θα της έδινε πνοή, καλό θα ήταν οι πέτρινες αυτές βρύσες να καθαρισθούν και να επαναλειτουργήσουν.
Είναι ένα όμορφο στολίδι μέσα στη φύση και κυρίως θα μπορούν να αποτελούν χώρους προσωρινής αναψυχής των ταξιδιωτών.
Εξάλλου δεν έχουν απομείνει στη Θεσπρωτία πολλές παλιές πετρόχτιστες βρύσες, που πριν πολλές δεκαετίες έπαιρναν από αυτές νερό οι άνθρωποι, πριν ακόμη η ύδρευση πάει σε κάθε σπίτι.
Οι βρύσες των χωριών με πέτρα στη Θεσπρωτία ήταν απλά κατασκευασμένες, χωρίς συνήθως πλούσιο διάκοσμο και έπαιρναν το όνομα εκείνου που βρήκε και έβγαλε το νερό ή του κοντινού ναού ή του προσώπου που έβαλε τα χρήματα για να γίνουν ή κάποιου Τούρκου, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Με αυτές τις βρύσες τα παλιά χρόνια συνδέονταν πολύ η ζωή των ανθρώπων, αφού πέρα από το γεγονός ότι προμηθεύονταν νερό, είχαν να κάνουν και με ήθη εορταστικά και γαμήλια, όπως, για παράδειγμα, η κάθε νύφη, μετά από οκτώ ημέρες γάμου, πήγαινε να πάρει το πρώτο νερό για το σπίτι της, με καινούργιο σταμνί.
Ήταν σημεία αναφοράς για τα χωριά, αλλά και τόπος συνάντησης, κυρίως για τις γυναίκες, που πήγαιναν εκεί με τις στάμνες και τα παγούρια και τους δινόταν η δυνατότητα να ανοίξουν συζήτηση και να επικοινωνήσουν.
Επί πλέον σ’ αυτές γεννήθηκαν έρωτες, που άλλοι καρποφόρησαν και άλλοι έμειναν κρυφοί και ανεκπλήρωτοι. Εκεί, όμως, ήταν και το σημείο, που βρίσκονταν και τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι. Τα πρώτα έπαιζαν, οι δεύτεροι αντάλλαζαν κουβέντες, άλλοτε σύντομες και άλλοτε εκτενέστερες.
Σε κάποιες περιπτώσεις ποτίζονταν και ζώα σ’ αυτές, γεγονός, που δείχνει, ότι ο ρόλος τους ήταν πολύπλευρος.
Παραπέμπουν σ’ ένα κομμάτι της παλιάς Θεσπρωτίας, γι’ αυτό, όπου σώζονται πρέπει να συντηρηθούν ή να ανακατασκευαστούν
