Θόρυβος, όχι αδικαιολόγητος, προκλήθηκε τις τελευταίες ημέρες, από τις εξελίξεις με την περιουσία της Μονής Σινά. Εξελίξεις οι οποίες θα καθορίσουν και το μέλλον της, ύστερα από 1600 και πλέον χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας της.
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να κοιτάει κανείς πίσω από αυτά που ανακοινώνονται και λέγονται. Εκεί βρίσκεται το «ζουμί».
Διευκρινίστηκε από την Προεδρία της Δημοκρατίας της Αιγύπτου ότι «επιθυμεί να επιβεβαιώσει την πλήρη δέσμευσή της στη διατήρηση του μοναδικού και ιερού θρησκευτικού καθεστώτος της Μονής της Αγίας Αικατερίνης και στη διασφάλιση ότι αυτό το καθεστώς δεν θα παραβιαστεί…».
Αυτό είναι το αυτονόητο. Η Μονή είναι Ελληνορθόδοξη από την ίδρυσή της και τα δικαιώματά της τα αναγνώρισε ο ίδιος ο Μωάμεθ.
Ούτως ή άλλως δεν συμφέρει την Αίγυπτο, σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον, γιατί τα πράγματα στην πολιτική και στη διπλωματία μεταβάλλονται γρήγορα, να αλλάξει το θρησκευτικό στάτους της Μονής Σινά και να την μετατρέψει σε μουσείο ή να την κλείσει.
Αλλού είναι το πρόβλημα και αυτό πρέπει να επιλυθεί. Ποιο είναι το πρόβλημα;
Η αιγυπτιακή πλευρά υποστηρίζει πως, με βάση την δικαστική απόφαση, (από το 2012, όταν οι τότε κυβερνώντες «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» είχαν διεκδικήσει την περιουσία της Μονής), “ορισμένα φυσικά καταφύγια σε απόσταση από τη Μονή κρίθηκαν κρατική γη, λόγω έλλειψης τίτλων, ωστόσο οι μοναχοί διατηρούν το δικαίωμα χρήσης των χώρων αυτών, καθώς και των θρησκευτικών και αρχαιολογικών περιοχών”.
Οι εκπρόσωποι της Μονής, ωστόσο, μιλούν για αναγνώριση του αιγυπτιακού κράτους ως ιδιοκτήτη της Μονής. Ένας ισχυρισμός, που μάλλον αποκαλύπτει την αλήθεια και αποτελεί είτε άμεσα είτε έμμεσα, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα τον στόχο του αιγυπτιακού κράτους.
Το γεγονός αυτό φαίνεται και από το ότι οι Αιγύπτιοι αρνήθηκαν να υπογράψουν τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, παρά την αρχική συμφωνία τους και διαβεβαίωσή τους.
Όπως και να ερμηνεύσει κανείς τα γενόμενα, βλέπει ότι έχουμε μπει σε μια επικίνδυνη εποχή, όπου οι θρησκείες, και ειδικά ο Μουσουλμανισμός, που έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά, επηρεάζοντας κυβερνήσεις ή και κυριαρχώντας επ’ αυτών, στρέφονται απροκάλυπτα η μία κατά της άλλης και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.
Απειλεί την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών και δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια συνύπαρξης και συνδιαλλαγής, γι’ αυτό και πρέπει να αποφευχθεί. Οι θρησκείες, συνεργαζόμενες, οφείλουν να στέκονται απέναντι στα έντονα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας και όχι να προκαλούν προβλήματα.
Για τους Ορθόδοξους η Μονή Σινά δεν είναι απλά ένα πολιτιστικό και ιστορικό μνημείο, άλλα είναι η άσβεστη λαμπάδα της Ορθοδοξίας.
Στο Όρος Σινά, στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, δημιουργείται στον προσκυνητή η αίσθηση, που μάλλον είναι βεβαιότητα, ότι η αγιασμένη αυτή γη αγγίζει τα κράσπεδα του ουρανού. Για αιώνες διατηρείται άσβεστη η λαμπάδα της Ορθοδοξίας, με αποτέλεσμα από το μυαλό του πιστού να περνά η εικόνα του εκστατικού Μωυσή.
Να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του τη “ φλεγομένη και μη καιομένη” βάτο, εισπνέοντας θερμό αέρα πίστης. Να ακούει μυστικά και μυστηριακά τους βηματισμούς και τους παλμούς της καρδιάς του Ιωάννη, καθώς ανεβαίνει τις βαθμίδες της «Κλίμακας» των αρετών.
Μέσα στο ναό της Μονής, ψηλαφεί την αγία Αικατερίνη να παραμονεύει εκεί, που σβήνουν οι δρόμοι του, για να του δώσει νέο προσανατολισμό.
Όποιος επισκεφθεί τον ιερό τόπο της Μονής Σινά, δεν τον ξεχνά. Η καρδιά του μένει σκυμμένη εκεί, πιο αχόρταστη ύστερα από τις στιγμές, που έζησε και τις οποίες αδιάκοπα νοσταλγεί. Και λαχταρά το φτερούγισμα της ανόδου, τη διάρκεια, την απόλαυση, το άνθος μιας μελλούμενης καρποφορίας.
