Στην άκρη των Ελληνοαλβανικών συνόρων. Στο χωριό Αηδονοχώρι Κόνιτσας. Στη Μονή Ταξιαρχών της Γκούρας. Με τα δάκρυα να κυλούν πάνω από τον τάφο του αειμνήστου Μητροπολίτου Κονίτσης Ανδρέου. Του Αρχιερέα, ο οποίος μας εισήγαγε και στον α΄ και στο β΄ βαθμό ιερωσύνης.
Κάτω από το μάρμαρο το νεκρό σώμα του Μητροπολίτη. Και γύρω μας η ψυχή του. Και ήρθαν στη σκέψη μας και σαν καμπάνα ήχησαν στ’ αυτιά μας τα λόγια, που μας απηύθυνε την ημέρα της εις πρεσβύτερον χειροτονίας μας: “ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΣΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΑ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ”.
Αυτός ήταν ο κυρός Ανδρέας. Δεν υποχώρησε ΠΟΤΕ από τις αρχές του. ΠΑΝΤΟΤΕ αγαπούσε αγνά και γνήσια. Και δεν εξαρτήθηκε ΠΟΤΕ από τα χρήματα. Τα διέθετε όλα στους άλλους.
Θεωρούσε χρέος και καθήκον συνέπειας, όσοι αγωνίζονται για την Αλήθεια, να είναι οι ίδιοι αληθινοί. Η πίστη του άνοιγε τα βάθη του εσωτερικού του στη Θεία Στοργή, όπου εναπόθετε πόθους, φόβους, προβλήματα, ερωτηματικά, ευχαριστίες. Γι΄ αυτό και ο αγώνας του ήταν απροσποίητος.
Ασπαστήκαμε τον τάφο του και νιώσαμε, ναι τη νιώσαμε, μια διάπυρη σιγουριά, ότι έφθασε στο λιμάνι του Θεού με της πίστης τα φτερά ολάνοιχτα και όχι τσαλακωμένα. Και με την καρδιά γεμάτη από φως.
