Είναι κοινή διαπίστωση πως οι αδελφότητες/σύλλογοι των απόδημων Θεσπρωτών στην Αθήνα, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια, διανύουν μία περίοδο δύσκολη και βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο.
Προκειμένου να μην διαλυθούν ανακυκλώνονται συνεχώς τα ίδια πρόσωπα, επί πάρα πολλά χρόνια, στα διοικητικά συμβούλια, ελλείψει ενδιαφέροντος από άλλους.
Η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις είναι πολλή μικρή και πλέον δεν γίνονται από τις Αδελφότητες έργα στα χωριά, αφού δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα.
Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, αλλά και του 1990, στα χωριά γίνονταν αναπλαστικά έργα από τις Αδελφότητες. Τώρα αδυνατούν να παρέμβουν.
Παρ’ ότι οι άνθρωποι αγαπάνε τα χωριά τους, εν τούτοις δεν συσπειρώνονται γύρω από τις Αδελφότητες, όπως παλαιότερα.
Το ζητούμενο είναι να αυξηθούν και πάλι τα μέλη των Αδελφοτήτων και να συμμετέχουν ενεργά, καταθέτοντας με υπευθυνότητα τις προτάσεις και τις ιδέες τους, για να ενισχυθεί η προσφορά προς τα χωριά.
Οι Αδελφότητες είναι το νήμα που συνδέει τους ξενιτεμένους με τη γενέθλια γη και θα πρέπει να κρατηθούν ζωντανές.
