Ο Σπύρος Φώτσης, έφυγε νωρίς, λίγο πριν τα 50, συννεφιάζοντας το μέσα μας, αλλά μας μένουν έντονες οι παιδικές αναμνήσεις μαζί του στο χωριό (το Πολύδροσο Παραμυθιάς). Αλλά και η ηρεμία του, όταν, όχι συχνά, τον συναντούσαμε τα επόμενα χρόνια. Μια ηρεμία, η οποία σου μεταδιδόταν αβίαστα και σε επηρέαζε.
Λίγες και μετρημένες οι κουβέντες του, αλλά πάντα εύστοχες και όχι άστοχες. Με ουσία και όχι ανούσιες. Mε ταπεινότητα και όχι με έπαρση. Με απλότητα η συμπεριφορά του και κυρίως με πηγαία και αυθόρμητη καλοσύνη. Mια καλοσύνη, που είχε δύναμη και χαρά.
Από τη θάλασσα της γης (καπετάνιος ήταν σε πλοία), στην απεραντοσύνη της θάλασσας του ουρανού πλέον ο Σπύρος. Κυματώδης η μία, γαλήνια η άλλη. Αλλά η ψυχή του εδώ. Να σμίγει με τις ψυχές των δικών του ανθρώπων, αλλά και των γνωστών του. Και να γίνεται ίσως ο πόνος πιο ελαφρύς, πιο απαλός, αλλά να παραμένει ο καημός.
Μια νοσταλγική διάθεση μεθάει το νου μας και θέλουμε να τον έχουμε μπροστά μας. Αλλά ο Σπύρος έχει σαλπάρει για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι του. Μοσχομυρίζει όμως, και αυτό το άρωμα δεν θα χαθεί, η ανθισμένη καρδιά του, που στη θύμησή μας δεν πρόκειται να μαραθεί.
Οι γονείς του, η αδελφή του και οι υπόλοιποι συγγενείς ας είναι σίγουροι ότι ο ήλιος της ψυχής του Σπύρου δεν θα παύσει να αναδύεται και να προβάλλει. Και θα είναι αυτό το φως της παρηγοριάς τους, αλλά και το σημάδι της μνήμης του.
