Ακούτε ή διαβάζετε ότι στο εξής με νόμο του Κράτους γίνεται πιο δύσκολο για τους εφήβους να βρουν καπνικά προϊόντα και αλκοολούχα ποτά και ότι θα τιμωρείται (πιο) αυστηρά οποιοσδήποτε θελήσει να τους τα προσφέρει, με οποιονδήποτε τρόπο: ο μπάρμαν, ο περιπτεράς, ο σερβιτόρος, ο ανήλικος ή ενήλικος «φίλος» ή «γνωστός». Ποια θα ήταν η πρώτη σας σκέψη; Ότι πρόκειται για μέτρα που είναι στη σωστή κατεύθυνση, ότι μπορεί από μόνα τους να μη λύνουν το πρόβλημα αλλά συμβάλλουν στην αντιμετώπισή του.
Διαβάζοντας μάλιστα περισσότερα για αυτό, ίσως είχατε να σχολιάσετε κάτι για το πώς το ένα ή το άλλο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν πιο αποτελεσματικά. Όλα αυτά εφόσον συμφωνείτε και αναγνωρίζετε ότι υπάρχει ζήτημα κατανάλωσης αλκοόλ από ανηλίκους στη χώρα μας, πράγμα το οποίο τεκμηριώνεται και από τα στοιχεία αλλά και μπορεί να απηχεί τη δική σας, υποκειμενική, γνώμη.
Αν όμως είστε αντιπολίτευση στο ελληνικό Κοινοβούλιο και έχετε αποφασίσει από πριν, ή κλίνετε στο να μην υπερψηφίσετε ένα (ακόμα) νομοσχέδιο επειδή είναι της «κυβέρνησης Μητσοτάκη», τι κάνετε; «Διαβάζετε» το νομοσχέδιο όπως σας βολεύει. Βάζετε τις συνηθισμένες, γενικές, ταμπέλες που χρησιμοποιείτε σε άλλες περιπτώσεις: «αυστηροποίηση», «ποινικοποίηση», «καταστολή αντί πρόληψης», «αποσπασματικά μέτρα» κ.λπ. Πετάτε την μπάλα στη κερκίδα: «Δεν αρκεί, δεν λύνει το πρόβλημα, χρειάζονται περισσότερα».
Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς με τη διαπίστωση ότι η έκθεση των ανηλίκων στον καπνό και το αλκοόλ είναι ένα σύνθετο όσο και επίμονο κοινωνικό φαινόμενο που προφανώς δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με μια κανονιστική πράξη.«Με έναν νόμο και ένα άρθρο», που έλεγε και μια ψυχή…Χρειάζονται συνδυασμένες πρωτοβουλίες -στρατηγικές, προγράμματα, δράσεις- με σκοπό την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση, την αγωγή υγείας.
Πράγματι τέτοιες πολιτικές υπάρχουν και «τρέχουν» ήδη, στο πλαίσιο του Εθνικού Σχεδίου Δράσης κατά του Καπνίσματος, του Εθνικού Προγράμματος Μείωσης της Εξάρτησης και της Κατανάλωσης Αλκοόλ καθώς και της Εθνικής Στρατηγικής Δημόσιας Υγείας. Μέρος αυτών των εθνικών προγραμμάτων είναι άλλωστε και ο πρόσφατος νόμος για την προστασία των ανηλίκων από την κατανάλωση καπνού και αλκοόλ. Που τι κάνει; Σε μια αγορά «προσφοράς» (δηλαδή πού μπορεί να βρεθεί αλκοόλ και καπνός) και «ζήτησης» (πόσοι,τι και πώς θέλουν να τα βρουν) επιχειρεί να περιορίσει την πρώτη, την προσφορά, ως έναν τρόπο για να μειωθεί η έκθεση των ανηλίκων στις επιβλαβείς αυτές ουσίες!
Τι κάνει λοιπόν μια αντιπολίτευση που έχει αποφασίσει εξαρχής ότι δεν θα ψηφίσει ένα νομοσχέδιο; Μιλά για ζητήματα εκτός νομοσχεδίου που δεν μπορεί να λυθούν σε αυτό. Αποσιωπά ό,τι θετικό γίνεται για τα ζητήματα αυτά. Ανακαλύπτει ένα πρόβλημα για κάθε λύση!
Λίγο παλαιότερα είχα γράψει γι’ αυτήν την αντιπολίτευση του «όλα ή τίποτα» και την πεισματική αρνητική της στάση απέναντι σε θέματα στα οποία όλοι λίγο πολύ συμφωνούμε ως προς τι πρέπει να γίνει. Δεν ξέρω αν η σημερινή Βουλή είναι από τις πιο πολωμένες των τελευταίων χρόνων. Φαίνεται ωστόσο ότι, με τις ευλογίες της αντιπολίτευσης, είναι η πιο «ξεροκέφαλη»…
