Και στη Θεσπρωτία εορτάστηκε ο άγιος Φανούριος με τους πιστούς να πηγαίνουν φανουρόπιτες στους ναούς, όπως θέλει η παράδοση την ημέρα αυτή.
Στην Παραμυθιά πανηγύρισε το παρεκκλήσιο του αγίου Φανουρίου.
Η λαϊκή δοξασία για τις φανουρόπιτες δεν έχει κανένα θεολογικό υπόβαθρο. Ο θρύλος ότι ο άγιος είχε μια αμαρτωλή μητέρα και όταν τάξεις πίτα για τη συγχώρεση της ψυχής της εκείνος σου φανερώνει τα απολεσθέντα αντικείμενα είναι μάλλον υπόθεση. Στο συναξάρι του αγίου δεν υπάρχει τίποτα που να τον συνδέει με φανερώματα. Στην εικόνα του που βρέθηκε στη Ρόδο εικονίζεται με στολή Ρωμαίου στρατιώτη, νεαρός στην ηλικία, να κρατάει ένα σταυρό, το πάνω άκρο του οποίου είναι αναμμένη λαμπάδα. Ολόγυρα στην εικόνα είναι ζωγραφισμένα τα μαρτύριά του, αλλά ούτε πότε μαρτύρησε γνωρίζουμε ούτε περί της οικογένειάς του σώζονται στοιχεία.
Για όσους ψάχνουν θαύματα, η ζωή του αγίου Φανουρίου αποκαλύπτει ότι αυτό που έχει σημασία είναι να εμπιστευθούμε την πραγματοποίηση των ονείρων και επιδιώξεών μας στην πρόνοια του Θεού. Τις επιλογές και τα θελήματά μας και γενικά ολόκληρη τη ζωή μας να τη διευθετούμε και να τη ρυθμίζουμε με βάση το θέλημα του Θεού και όχι το δικό μας.
Πρέπει να εμπιστευτούμε στον Κύριο όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά και το παρελθόν μας. Τα λάθη και τα παραστρατήματα του παρελθόντος να τα ρίξουμε στην άβυσσο των θείων οικτιρμών.
Ας επαναλαμβάνουμε καθημερινά αυτό που έπραξε στη ζωή του ο άγιος Φανούριος. Να εμπιστευόμαστε τον Θεό. Και αυτή η εμπιστοσύνη να έχει ιδιαίτερο βάρος, να μην εκδηλώνεται ως επιπόλαιη διάθεση, αλλά να βγαίνει μέσα από την καρδιά μας με συνοχή, με πόθο, με ειρηνική ένταση. Διότι αποτελεί βαρυσήμαντο γεγονός. Συνιστά ανακαθιέρωση στον Θεό.
Φωτογραφία Λευτέρης Τζώρτζης
