2. Σε αυτό το περιβάλλον κυριαρχεί στις μέρες μας η παγκόσμια κρίση και η Ελληνική συνιστώσα της. Το ζήτημα των ελλειμμάτων και του χρέους δεν είναι ένα ζήτημα ηθικής που πρέπει να αποκατασταθεί. Και άλλες Χώρες στην ιστορία είχαν κατά καιρούς υψηλά ελλείμματα και χρέη. Στη σημερινή συγκυρία, όμως, με την αβεβαιότητα του παγκόσμιου χάρτη και της ευρωπαϊκής προοπτικής είναι εθνικό ζήτημα, ζήτημα επιβίωσης. Η Χώρα πρέπει να προετοιμαστεί και για τα καλύτερα (ευρωπαϊκή ολοκλήρωση) και για τα χειρότερα (ευρωπαϊκή διάλυση). Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό και να βλέπει με σιγουριά το μέλλον της είναι ο δρόμος της δημοσιονομικής σταθερότητας και των πρωτογενών πλεονασμάτων στους προϋπολογισμούς τους. Είναι ο δρόμος της αυτοδύναμης Ελλάδας, που σημαίνει Ελλάδα θεσμικά ισότιμη μέσα στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη. Είναι ο δρόμος της συμμετοχής της Χώρας στις νέες προσπάθειες που γίνονται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για την αλλαγή των συσχετισμών. Είναι ο δρόμος της Ελλάδας που αποκτά πλέον αυτοπεποίθηση για το μέλλον.
3. Στην πορεία αυτή πρέπει να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις της με τους εταίρους μας, αλλά και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Να σταματήσουμε να τρεφόμαστε διαρκώς με την καταστροφική αυτοθυματοποίησή μας. Κινδυνεύουμε έτσι να βρεθούμε όχι μόνον εκτός ευρωζώνης, αλλά στην περιθωριακή θέση των απλών παρατηρητών της Ιστορίας, δυσκολευόμενοι να βρούμε τον νέο μας ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη.
4. Η αποδοχή της δυσκολίας του εγχειρήματος, της προσπάθειας που απαιτείται, από τον κόσμο, και η συμμετοχή του στη διαμόρφωση του νέου ελληνικού οράματος της πραγματικής ανεξαρτησίας της Χώρας, θα καθορίσει και τις πιθανότητες επιτυχίας του. Γι αυτό έχουν πλέον τεράστια σημασία οι εκλογές του Μαΐου και οι επιλογές που θα γίνουν από την ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες θα κρίνουν ποιος ηγέτης και ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να οδηγήσουν την Χώρα σε αυτόν τον δρόμο.
5. Η ιστορία δείχνει (από την αρχαία Ελλάδα, τις Ιταλικές πόλεις κράτη, τις ευρωπαϊκές αγροτικές κοινότητες, την Αμερικανική και τη Γαλλική επανάσταση, τις τοπικές και περιφερειακές διοικήσεις από το παράδειγμα της Ολλανδίας, από τα πολλαπλά παραδείγματα του 20ου αιώνα) ότι ο μέσος άνθρωπος πιέζει συνεχώς προς μία κατεύθυνση εκδημοκρατισμού. Σε αυτή τη διαδικασία, όσο αυτός ο μετασχηματισμός είναι πιο ουσιαστικός τόσο η συμμετοχή του πολίτη στο πλαίσιο των πολιτικών θεσμών είναι πιο ενεργός και ουσιαστική.
Η Χώρα μας διψά για ελπίδα και προοπτική. Ελπίδα βάσιμη και όχι βασισμένη σε ψευδαισθήσεις. Είμαι πεπεισμένος και το δηλώνω με τη συμμετοχή μου σε αυτό το εγχείρημα, το δυσκολότερο από τη μεταπολίτευση ως τώρα, ότι όλοι μαζί, με τις επιλογές μας και την συμμετοχή μας, θα τη σχηματοποιήσουμε.
Join the Conversation