Οι κάτοικοι του Διχουνίου Ιωαννίνων δεν ξεχνούν τον επαναστάτη Παραμυθιώτη Επίσκοπο Διονύσιο Φιλόσοφο, που σε ηλικία 70 ετών, από το Μοναστήρι του χωριού τους ξεκίνησε το προεπαναστατικό κίνημα του 1611 (το 1571 είχε οργανώσει άλλο ως Επίσκοπος Τρίκκης) που πνίγηκε στο αίμα),το οποίο μπορεί να απέτυχε, ωστόσο έβαλε το σπόρο για να φυτρώσει δύο αιώνες μετά το δέντρο της ελευθερίας στην Πατρίδα μας.
Έστω και αν τότε, χαρακτηρίστηκε από μια μερίδα εχθρών του ως “αποκοτιά” το εγχείρημά του. Με την παρέλευση τόσων χρόνων φαίνεται πως δεν ήταν “αποκοτιά”, αλλά ήταν πράξη ευθύνης και συνείδησης, ανεξάρτητα του αποτελέσματος.
Έτσι και φέτος, στις 8 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Γενεθλίου της Θεοτόκου, ο δραστήριος Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού “Άγιος Δημήτριος”, ο οποίος ενδιαφέρεται με θερμό τρόπο για τη διατήρηση της τελετής για τον Διονύσιο τον Φιλόσοφο, οργάνωσε λιτή, αλλά ουσιώδη, εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον αγωνιστή Επίσκοπο.
Η εκδήλωση αυτή περιελάβανε επιμνημόσυνη δέηση μπροστά στην προτομή του Διονύσιου του Φιλόσοφου, κατάθεση στεφάνων από τον περιφερειάρχη Ηπείρου Αλέκο Καχριμάνη και τις τοπικές αρχές (αυτοδιοικητικές και αστυνομικές).
Μίλησε στο παλιό δημοτικό σχολείο, ο δημοσιογράφος Αλέξανδρο Παπαδόπουλος, ο οποίος με πολλή σαφήνεια και γλαφυρότητα αναφέρθηκε στο γεγονός, τονίζοντας το θάρρος και την τόλμη του Επισκόπου, αλλά και τη φλόγα για την πίστη και λευτεριά, που έκαιγε μέσα του.
Ακολούθησαν παραδοσιακοί χοροί από το χορευτικό του δήμου Ζίτσας και προσφέρθηκε σε όλους φαγητό.
Ο ΑΣΒΕΣΤΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΟΥ
Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος, αυτός ο “παρεξηγημένος” Επίσκοπος, που καταγόταν από την περιοχή της Παραμυθιάς, σύμφωνα με την παράδοση, αλλά αυτό δεν μαρτυρείται από ιστορικές πηγές, είχε έναν άσβεστο πόθο, για τον οποίον έδωσε και την ίδια τη ζωή του: Τη λύτρωση του Γένους. Έπραξε με την καρδιά του και δεν υπολόγισε τις συνθήκες και τις δυσκολίες, γιατί τον κινούσε το χρέος.
Δύο φορές αποπειράθηκε να αποτινάξει τη σκλαβιά των Τούρκων, όταν αυτοί φαινόταν ανίκητοι. Τον είπαν “τρελό” (ο Μάξιμος ο Πελλοπονήσιος έσταξε φαρμάκι, αποκαλώντας τον “άθλιο, απατεώνα, φρενόληπτο”. Φυσικά και δεν ήταν τρελός, ήταν ένα αγνός ιερωμένος, συνεπαρμένος από την ορμή της σωτηρίας της Πατρίδας και της θυσίας. Αν αυτό είναι “τρέλα”, μακάρι να είχαμε πολλούς τέτοιους “τρελούς”.
Τα στήθη του πλάνταζαν από την αγωνία για την απελευθέρωση του σκλαβωμένου Γένους. Και ανέλαβε το τόλμημα, έχοντας υποσχέσεις για βοήθεια από ξένα κράτη, αλλά τελικά έμεινε μόνος του, έχοντας στο πλευρό του μερικούς άοπλους χωρικούς. Παρ’ όλα ταύτα ξεχύθηκε κατά των Τούρκων.
Το κίνημά του έγινε τραγούδι από το λαό, όπου εκφράζεται η απογοήτευση για την αποτυχία και περιγράφονται οι συνέπειες, αλλά, πουθενά δεν εκφράζεται αποδοκιμασία ή κατηγορία για το πρόσωπο του Διονυσίου.
Η ιστορία τον αποκατέστησε σήμερα τον εθνομάρτυρα Δεσπότη, που έδειξε στο Γένος τον τραχύ δρόμο της μαρτυρίας και του μαρτυρίου, για την επίτευξη του σκοπού, που δεν ήταν άλλος από την αποτίναξη της Τουρκιάς, που με μεσουρανούσε και σκορπούσε το φόβο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.
Join the Conversation