Στους ναούς της Μητροπόλεως Παραμυθίας οι πιστοί εόρτασαν την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου, που είναι σύμβολο θυσίας, αλλά και νίκης σε αγώνες ευγενικούς.
Ο Μητροπολίτης Παραμυθίας κ. Σεραπίων ιερούργησε στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δονάτου Παραμυθίας, όπου χειροτόνησε σε πρεσβύτερο τον διάκονο π. Τηλέμαχο.
Μιλώντας επεσήμανε ότι “ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός είναι το ένδοξο σύμβολο της σωτηρίας των πιστών. Ενώ οι οφθαλμοί του σώματός μας είναι στραμμένοι προς το Ιερό Ξύλο, ο νους μας μεταφέρεται στο μυστήριο της θυσίας, της αγάπης και της ανιδιοτέλειας. Δηλαδή το μυστήριο, το οποίο επιτέλεσε ο Κύριός μας επάνω στον Τίμιο Σταυρό. Διότι ο Τίμιος Σταυρός δεν είναι απλώς ένα σημείο της πίστεως, αλλά ο δρόμος του Θεού που γίνεται και δικός μας δρόμος. Δρόμος προσφοράς, δρόμος ταπεινώσεως, δρόμος της θυσιαστική αγάπης”.
Προέτρεψε τον νέο πρεσβύτερο “να απλώσει την καρδιά του ολοκληρωτικά προς τον Θεό, αγκαλιάζοντας κάθε αδελφό, κάθε πόνο, κάθε ανάγκη των συνανθρώπων σου, τους οποίους θα ποιμάνεις. Ο ιερέας στέκεται ανάμεσα σε χαρές, αλλά και σε λύπες. Σε ευχαριστίες, αλλά και σε πειρασμούς και σε δοκιμασίες. όμως η δύναμή σου θα είναι πάντα ο Τίμιος Σταυρός”.
Υψώθηκε ο Σταυρός του Κυρίου μέσα στα ευωδιαστά λουλούδια για προσκύνηση. Όπως υψώθηκε, μετά την εύρεσή του από την αγία Ελένη, στο ναό της Αναστάσεως, στα Ιεροσόλυμα (335 μ. Χ.), με ατμόσφαιρα χαράς και ιερού ενθουσιασμού.
Οι πιστοί, παρακολουθώντας την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, έστω και για λίγες στιγμές σίγησε μέσα τους κάθε άλλη σκέψη και αφοσιώθηκαν στο «πανσεβάσμιο Ξύλο», ομολογώντας όσα του οφείλουν.
Και είδαν με της ψυχής τους τα μάτια τους τον Χριστό να καρφώνεται πάνω στον Σταυρό, αλλά και μάρτυρες μάρτυρες να καίγονται σαν λαμπάδες. Να κατακρεουργούνται σαν τα πρόβατα. Και ξαφνικά παρέλασε μπροστά τους μια νικηφόρα στρατιά αγωνιστών με λάβαρο το Σταυρό.
Και άκουσαν με τα αυτιά της ψυχής τους να βγαίνει από μέσα τους μια βαθιά φωνή: «Σταυρέ, βοηθήσέ με».
Και προσπάθησαν να μετρήσουν πόσες φορές τους βοήθησε ο Σταυρός του Κυρίου. Αλλά σταμάτησαν το μέτρημα, γιατί ήταν αμέτρητες οι φορές. Μέσα στα αφρισμένα κύματα της ζωής, όταν προς αυτόν σήκωσαν τα βλέμματά τους, έλαβαν ενίσχυση.
Και αποφάσισαν, ναι το αποφάσισαν, να είναι ο βίος τους ένας συνεχής ύμνος στο Σταυρό της αγάπης.
Και σήμερα και τώρα και πάντα να “υψώνουμε” τον Σταυρό του Κυρίου, ώστε να απαλλαγούμε από ό,τι κίβδηλο και να “φουσκώσει” το χριστιανικό στήθος μας από λόγους και πράξεις αγάπης, παράκλησης, πίστης κι ελπίδας.
Τότε το πρόσωπο της ζωής θα μας χαμογελάσει αγιασμένο, βρίσκοντας την πηγή της χαράς του.
