Ξεκίνησε με αγιασμό από τον Μητροπολίτη κ. Σεραπίωνα η νέα περίοδος της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητρόπολης Παραμυθίας

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Ξεκίνησε με αγιασμό από τον Μητροπολίτη κ. Σεραπίωνα η νέα περίοδος της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητρόπολης Παραμυθίας, που φέτος λειτουργεί για δεύτερη χρονιά.

Φέτος θα υπάρξει και τμήμα για παιδιά, κάτι που αποτελεί μια σωστή επιλογή, καθώς θα έρθουν από πολύ μικρά, διαθέτοντας μεγάλη αφομοιωτική ικανότητα, σε επαφή με τη βυζαντινή μουσική, θα την αγαπήσουν και θα την εκμάθουν ορθά.

Τα μαθήματα, διδάσκει ο καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής Χρήστος Παπαδόπουλος, είναι δωρεάν και γίνονται σε Παραμυθιά και Ηγουμενίτσα.

Η λει­τουρ­γί­α της Σχο­λής α­πο­σκο­πεί στη δι­δα­σκα­λί­α της πα­τρώ­ας εκ­κλη­σι­α­στι­κής βυ­ζαν­τι­νής μου­σι­κής και­ πα­ρα­δό­σε­ως, σε ό­λους ό­σοι ε­πι­θυ­μούν, α­νε­ξαρ­τή­τως η­λι­κί­ας, να καλ­λι­ερ­γή­σουν την ψαλ­τι­κή τέ­χνη και να α­πο­κτή­σουν την εμ­πει­ρί­α, ώστε να συμ­με­τά­σχουν σε βυ­ζαν­τι­νές χο­ρω­δί­ες, αλ­λά και να ε­παν­δρώ­σουν τα α­να­λό­για των να­ών της Μη­τρόπολης, συμ­βάλ­λον­τας στην εξέ­λι­ξη της λει­τουρ­γι­κής ζω­ής.

Η Εκκλησία, και μέσω της ψαλτικής τέχνης, δείχνει ότι εκτός από πνευματικό χαρακτήρα, που έχει, γνωρίζει καλά να επικοινωνεί με τον άνθρωπο, που δεν είναι ένα άυλο πνεύμα.

Ακολουθεί τον πιο σωστό τρόπο από παιδαγωγική άποψη για να μυεί τους πιστούς χωρίς να ξεφεύγει από τις βασικές αρχές της.

Η Εκκλησία από τα πρώτα χρόνια της ζωής της προσπάθησε να ζήσει έντονα τις χριστιανικές αλήθειες.

Το χριστιανικό μήνυμα δεν προσφέρεται σαν μια θεωρία, αλλά περισσότερο σαν ένα γεγονός, που παραμένει διαρκώς παρόν και αλλάζει των πιστών τη ζωή.

Η Ορθόδοξη λατρεία είναι, κατά κοινή ομολογία, η πιο χαρακτηριστική έκφραση του χριστιανικού βιώματος και της χριστιανικής εμπειρίας.

Η απλή ευχαριστιακή σύναξη των πρώτων Χριστιανών, που ζούσαν την διαρκή παρουσία του Κυρίου στη λειτουργία, αποτέλεσε τον πυρήνα της μετέπειτα λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας.

Η λειτουργική ζωή οργανώθηκε με βάση ορισμένες αρχές, όπως τον καθαρά πνευματικό χαρακτήρα της πίστης, τη σωστή αντίληψη για τον άνθρωπο, που δεν είναι άσαρκο πνεύμα, και τέλος τη χρησιμοποίηση όλων των μορφών της τέχνης, σαν αναγωγικά μέσα προς τον Θεό.

In this article