Ο εύκολος δρόμος για μια αντιπολίτευση είναι να αρκείται στην καταγγελία της κυβέρνησης για ό,τι στραβό συμβαίνει, ακόμα κι όταν αυτό ξεπερνά το πεδίο ευθύνης της: από το γιατί δεν ικανοποιείται ένα απολύτως ανθρώπινο αίτημα ενός πατέρα που πενθεί, μέχρι το γιατί δεν συναντήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Τούρκο πρόεδρο.
Τι γίνεται όμως όταν η αντιπολίτευση, και μάλιστα αυτή που πλασάρεται ως η μόνη σοβαρή, εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, πρέπει να εξηγήσει τι και πώς θα κάνει διαφορετικά; Εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Και μερικά από αυτά τα προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους στις προτάσεις που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη ως σχέδιο.
Τι βλέπουμε στο «σχέδιο» αυτό, πέραν από αυτά που έχουν ήδη σχολιαστεί από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, δηλαδή ότι δεν είναι γνωστό ούτε πόσο θα κοστίσει, ούτε από «πού θα βρεθούν τα λεφτά»; Βλέπουμε πρώτα απ’ όλα αοριστίες και ευχολόγια, με τα οποία άλλωστε ελάχιστοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν: «Αναβαθμίζουμε το ανθρώπινο δυναμικό (εν. στο Δημόσιο) και εγγυόμαστε την αξιοκρατία. Απλοποιούμε και ψηφιοποιούμε τις διαδικασίες. Παρακολουθούμε και ελέγχουμε πού και πώς δαπανάται κάθε ευρώ. Ισχυρή Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας σε όλη τη χώρα». Πηγαίνουμε, από γενικές διακηρύξεις όπως οι παραπάνω, σε μέτρα χωρίς πλαίσιο («δημιουργία από την Τοπική Αυτοδιοίκηση γραφείου παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών για όλα τα σύγχρονα προβλήματα του αγρότη») και σε μέτρα που προκαλούν ερωτήσεις παρά δίνουν απαντήσεις («δημιουργία ειδικών καναλιών χρηματοδότησης», ενν. για ΜμΕ). Προτάσεις «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», με τις οποίες αντιμετωπίζονται μονομερώς σύνθετα και επίμονα ζητήματα («πλήρης ψηφιοποίηση της Δικαιοσύνης με τη Δικαστική Διαύγεια, ώστε να τερματίσουμε τον φαύλο κύκλο της αφόρητης καθυστέρησης στην απονομή της» – «Θέσπιση Ενιαίας Αρχής Καταναλωτών και ισχυροποίηση της Επιτροπής Ανταγωνισμού… για να μπει τέλος στην ασυδοσία των ολιγοπωλίων»).
Δημοσιονομικά ανεύθυνη «κολακεία» συγκεκριμένων ομάδων («Αύξηση του ορίου απαλλαγής από ΦΠΑ για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενους»). Εντοπίζουμε ακόμα και άγνοια βασικών θεμάτων, όπως το σχόλιο για τα «golden boys της ΔΕΗ» που «πίνουν στην υγεία του ελληνικού λαού», ενώ «η εγκατάλειψη του δικτύου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής», αλλά η συντήρηση του δικτύου εδώ και χρόνια δεν είναι αρμοδιότητα της ΔΕΗ. Όμως και παραβίαση «ανοικτών θυρών», για πράγματα που γίνονται ήδη (π.χ. «αξιοκρατική επιλογή διοικήσεων των δομών του ΕΣΥ»).
Καλά λοιπόν τα λόγια περί «ετοιμότητας» και «κυβερνητικού προγράμματος», αλλά θα έρθει η στιγμή που οι δηλώσεις προθέσεων θα πρέπει να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα της πράξης, της εφαρμογής: πότε, πόσο, πώς και με ποιους. Και εκεί δεν θα υπάρξει εύκολος δρόμος…
