Η ιδέα της 13άωρης εργασίας παρουσιάζεται ως “σύγχρονη μεταρρύθμιση”. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ένα επικίνδυνο βήμα προς τα πίσω. Κάτω από τον μανδύα της “ευελιξίας” κρύβεται η επιστροφή σε εποχές όπου ο άνθρωπος δεν είχε φωνή, δεν είχε δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις.
Η εργασία για δεκατρείς ώρες την ημέρα δεν είναι επιλογή. Είναι εξαναγκασμός. Όταν η ανεργία και ο φόβος της απόλυσης επικρατούν, η “εθελοντική” υπερεργασία γίνεται ψευδαίσθηση. Το 13ώρο δεν ενισχύει την παραγωγικότητα — την καταστρέφει. Κανείς εξαντλημένος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αποδοτικός. Το μόνο που ενισχύεται είναι τα κέρδη των λίγων εις βάρος της ζωής των πολλών.
Η καθιέρωση της 13άωρης εργασίας συνεπάγεται σοβαρούς κινδύνους για τους εργαζόμενους, την οικογένεια τους και εν τέλει την κοινωνία.
Η παρατεταμένη εργασία οδηγεί σε σωματική και ψυχική εξουθενωση, μείωση της παραγωγικοτητας και απώλεια ισορροπίας μεταξυ επαγγελματικής και προσωπικης ζωής, ακόμα δε ενισχύει φαινόμενα εκμετάλλευσης και αδικίας στην αγορά εργασίας.
Η εργασία πρέπει να είναι μέσο δημιουργίας, όχι πηγή εξάντλησης. Το οκτάωρο δεν είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη· είναι όρος για μια ανθρώπινη κοινωνία. Όσοι το αμφισβητούν, δεν κυνηγούν την “καινοτομία” αλλά την επανίδρυση ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.
Η κοινωνία δεν χρειάζεται περισσότερες ώρες δουλειάς, αλλά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Περισσότερη αξιοπρέπεια, δίκαιες αμοιβές, συλλογικές συμβάσεις που να προστατεύουν και όχι να υπονομεύουν τον εργαζόμενο.
Απέναντι σε αυτή τη λογική της φθοράς, η απάντηση είναι μία: οργάνωση και συλλογική αντίσταση. Γιατί ο αγώνας για σταθερό, αξιοπρεπές και ανθρώπινο ωράριο δεν είναι παρελθόν — είναι το μέλλον που μας αξίζει.
