Μισό αιώνα και δύο χρόνια μετά την φοιτητική-λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και μέσα σε ένα νέο ψυχροπολεμικό κλίμα που εμπεδώνεται ταχύτατα, τα βασανιστικά γυρίσματα της Ιστορίας φέρνουν εκπληκτικές ομοιότητες αλλά και διαφορές.
Η αμερικανοκρατία που είχε μισηθεί από τον ελληνικό λαό, λόγω των εγκλημάτων της και της στήριξης του σιδερόφρακτου χουντικού καθεστώτος, επανέρχεται μετά «βαΐων και κλάδων», με σύμφωνη τη στάση σύσσωμου του κοινοβουλευτικού κομματικού σχηματισμού. Επιστρέφουμε σε υποκλίσεις, στην ΝΑΤΟφροσύνη, στο «Ανήκομεν εις την Δύσιν», στην ανάγκη για «προστάτες», που βεβαιωμένα ιστορικά, μας χειρίζονται ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα, έτοιμοι να μας «θυσιάσουν» ανάλογα με τις ανάγκες τους. Η υποτέλεια και η εξάρτηση μοστράρονται χωρίς ντροπή, όπως εκείνη των χουντικών στρατοκρατών. Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι η στήριξη του φασιστικού κράτους του Ισραήλ απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό και η συνεργασία με το νεοφασιστικό καθεστώς Ζελένσκι της Ουκρανίας.
Η αστυνομοκρατία γίνεται και πάλι το βασικό εργαλείο για την καθυπόταξη κάθε ειρηνικής φωνής που αντιστέκεται στην πολιτική της φτώχειας και της ακρίβειας, της διαφθοράς και των σκανδάλων, της διάλυσης του πρωτογενή παραγωγικού τομέα, του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, των ιδιωτικοποιήσεων και της εγκληματικής κρατικής αδιαφορίας, που σκοτώνει στα Τέμπη και αλλού.
Έχει ξαναστηθεί μια βιομηχανία κατασκευής συνδικαλιστικών διώξεων και ποινικοποίησης της ελεύθερης έκφρασης και για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, μια εκπαιδευτικός παραπέμπεται σε απόλυση επειδή υπάκουσε στις αποφάσεις των συνδικαλιστικών της οργάνων. Συλλήψεις, πειθαρχικές διώξεις, ακόμη και εξοντωτικές ποινές φυλάκισης σε φοιτητή, επειδή τόλμησε να εκφράσει σ΄ έναν τοίχο την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό, ενώ οι κρατούντες απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις στην πλατεία του «Αγνώστου Στρατιώτη» και ονειρεύονται φυλάκια του στρατού κατ’ αναλογία με την χουντική ΕΑΤ-ΕΣΑ .
Η πολιτική αυτή έχει οδηγήσει τη ΝΔ και τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης σε βαθιά κρίση και απομόνωση. Γι΄ αυτό στήνεται τώρα από ολιγάρχες, μιντιάρχες και πρεσβείες μία συντεταγμένη επιχείρηση αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, πλασαρίσματος «νέων» κομμάτων και ηγετών -μεσσιών για να βγει το πολιτικό σύστημα από την κρίση που το παραδέρνει.
Κυριαρχεί ξανά και σήμερα μια συμβιβασμένη «Αριστερά», έτοιμη για συνδιαλλαγή και στήριξη της καθεστωτικής τάξης, όπως εκείνη που ερωτοτροπούσε με την «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη και την χουντοδημοκρατία του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Οι φοιτητικές παρατάξεις «Αντι-ΕΦΕΕ» (νεολαία του ΚΚΕ) και «Ρήγας Φεραίος» (νεολαία του ΚΚΕσ.) που την αντιπροσώπευαν, που ήθελαν τότε μόνον συνδικαλιστικά και όχι πολιτικά αιτήματα, βρέθηκαν απέναντι στο «ριζοσπαστικό ρεύμα», που μια σημαντική συνιστώσα του ήταν το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, που συνέβαλε στον σωστό πολιτικό προσανατολισμό της εξέγερσης.
Και σήμερα, σύμπασα αυτή η «επίσημη» Αριστερά έχει απομακρυνθεί από τον αντιϊμπεριαλιστικό χαρακτήρα της φοιτητικής εξέγερσης, δεν μιλά για εξάρτηση και για «Εθνική Ανεξαρτησία», που αποτελεί βασικό ζήτημα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Το ΚΚΕ μάλιστα χαρακτηρίζει την αμερικανοστήριχτη χούντα σαν «εγχώριο αστικό δικτατορικό καθεστώς», «λαθεμένη την άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης», εξωραΐζοντας το φασιστικό καθεστώς και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, θεωρώντας μάλιστα την σημερινή μνημονιακή Ελλάδα της υποτέλειας ιμπεριαλιστική χώρα.
Σε πείσμα όμως όλων αυτών, της καπηλείας και του καιροσκοπισμού, 52 χρόνια τώρα, το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες της νεολαίας και του αδούλωτου λαού
– Για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Εθνική Ανεξαρτησία
– Για να φύγει η χώρα μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ
– Για να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις από τη χώρα
– Για μια Ελλάδα ελεύθερη, δημοκρατική, ανεξαρτησία με το λαό αφέντη στον τόπο του
Συγκέντρωση τη Δευτέρα 17/11, 6.30μμ. στην Ηγουμενίτσα, Πλατεία Δημαρχείου
