Ενώ έχει δρομολογηθεί η επέκταση του γηροκομείου Φιλιατών, η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή στη Θεσπρωτία είναι ότι υπάρχει μεγάλη και αδήριτη ανάγκη για γηριατρικές κλίνες.
Και το γηροκομείο Ηγουμενίτσας και το γηροκομείο Φιλιατών είναι πλήρη, χωρίς να έχουν και επαρκή προσωπικό, και έτσι εκκρεμούν πολλά αιτήματα φιλοξενίας ηλικιωμένων. Δυστυχώς, όμως θέσεις δεν υπάρχουν και αυτό δημιουργεί ένα δυσμενή κοινωνικό αντίκτυπο.
Έτσι η λειτουργία και νέου γηροκομείου στη Θεσπρωτία, ειδικά στην περιοχή Παραμυθίας, είναι από τα πράγματα επιβαλλόμενη.
Ο δήμος Σουλίου θέλει να δημιουργήσει γηροκομείο εντός των ορίων του, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή οι διαδικασίες δεν έχουν προχωρήσει (δεν είναι άλλωστε εύκολη υπόθεση).
Με βάση την πρόθεση αυτή, που δεν είναι μόνο σημερινή, αλλά έχει εκδηλωθεί και από παλαιότερες δημοτικές αρχές, αναζητείται χώρος προκειμένου να στεγαστεί.
Εδώ και μερικά χρόνια, επί αρχιερατείας του αειμνήστου Τίτου, είχε υποβληθεί αίτημα προς τη Μητρόπολη Παραμυθίας να παραχωρηθεί προς το σκοπό αυτό στο δήμο το κτίριο του παλαιού Οικοτροφείου, που είναι εγκαταλελειμμένο, όμως το θέμα βρισκόταν σε εκκρεμότητα.
Ο νέος Μητροπολίτης κ. Σεραπίων, όπως έχει πει ο δήμαρχος Παραμυθίας Αθανάσιος Ντάνης, που του έθεσε το ανάλογο αίτημα, σχεδιάζει να αξιοποιήσει η Μητρόπολη το κτίριο αυτό με τη δημιουργία μιας κοινωνικής δομής /υπηρεσίας (όχι γηροκομείου).
Η μορφή και ο τρόπος λειτουργίας των οικογενειών σήμερα στρέφει πολλούς ηλικιωμένους προς τα γηροκομεία, όχι πάντοτε γιατί οι δικοί τους δεν τους αγαπούν ή δεν θέλουν να τους φροντίσουν, αλλά προκύπτουν αντικειμενικές δυσκολίες και αδυναμίες, που έχουν να κάνουν με τα κοινωνικό-οικονομικά δεδομένα.
Υπάρχουν γέροντες μόνοι, εγκαταλελειμμένοι, κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού, ξεχασμένοι από δικούς και ξένους που σηκώνουν καρτερικά το βαρύ σταυρό τους και περιμένουν το τέλος για να βρουν ανακούφιση. Σύγχρονα ανθρώπινα δράματα, που για να τα περιγράψει μόνο κανείς θα έπρεπε να διαθέτει ενός Αισχύλου τη φιλόσοφη σκέψη κι ενός Ευριπίδη την τραγική ικανότητα.
