Καθώς περπατάς στο δρόμο, μπορεί να μη βλέπεις τις αόρατες μάχες που δίνουν οι άνθρωποι γύρω σου. Ένα παιδί που κάθεται στην τάξη και νιώθει το βάρος της κοροϊδίας ή των ψιθύρων των συμμαθητών του, αλλά συνεχίζει να ονειρεύεται, ένας έφηβος που αποφεύγει να παίξει με τους φίλους του από φόβο ότι θα τον κοροϊδέψουν για την αναπηρία του, ένα παιδί που ακούει σχόλια για την εμφάνισή του ή τον τρόπο που κινείται, ένας μαθητής που αποκλείεται από ομαδικά παιχνίδια ή σχολικές δραστηριότητες,ένας ενήλικας που ψάχνει δουλειά και συναντά εμπόδια που δεν επιλέγει, ενώ ακούει σχόλια που μειώνουν τις δυνατότητές του, ένας υπάλληλος που αποκλείεται από μια συνάντηση ή από προαγωγή εξαιτίας προκαταλήψεων, ένας άνθρωπος που λόγω της οποιασδήποτε αναπηρίας του ακούει χλευαστικά σχόλια ,αντιμετωπίζει ειρωνικά και επίμονα βλέμματα στο δρόμο ,μια οικογένεια που δέχεται διακριτικές ή ανοιχτές αρνήσεις όταν προσπαθεί να συμμετάσχει σε δραστηριότητες, μια μητέρα ή ένας πατέρας που αγκαλιάζει το παιδί τους και αγωνιά για την αποδοχή του, προσπαθώντας να του δείξει ότι είναι αρκετό, όπως ακριβώς είναι, σε μια κοινωνία που ακόμα μαθαίνει τι σημαίνει πραγματική ισότητα.
Ως δικηγόρος, γνωρίζω καλά ότι η προστασία των δικαιωμάτων δεν είναι μόνο νομική υποχρέωση, είναι ηθικό καθήκον. Το Σύνταγμα και οι διεθνείς συνθήκες κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία , το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην κοινωνική ζωή, στην προστασία από βία και διακρίσεις. Παρ’ όλα αυτά, η καθημερινότητα συχνά τους φέρνει αντιμέτωπους με μπούλιγκ-εκφοβισμό , κοροϊδία ή κοινωνικό αποκλεισμό, εμπόδια που δεν φαίνονται αλλά
βαραίνουν την ψυχή.
Πίσω από κάθε άρθρο νόμου και κάθε διάταξη, υπάρχουν άνθρωποι με όνειρα, φόβους και δύναμη που υπερβαίνει κάθε φαντασία. Κάθε μικρό βήμα προς την ανεξαρτησία, κάθε χαμόγελο μέσα σε έναν κόσμο που περιορίζει, είναι νίκη, νίκη προσωπική, νίκη κοινωνική, νίκη ανθρωπιάς.
Η κοινωνική ένταξη δεν είναι φιλανθρωπία, είναι υποχρέωση και δείγμα πολιτισμού. Κάθε φορά που ένα παιδί με αναπηρία γίνεται στόχος χλευασμού, κάθε φορά που ένας ενήλικας αποκλείεται από την αγορά εργασίας, η κοινωνία παραβιάζει όχι μόνο θεμελιώδη δικαιώματα αλλά και την ίδια της την ψυχή.
Σήμερα, ας ανοίξουμε δρόμους με καρδιά. Ας δώσουμε φωνή σε όσους την χάνουν, χώρο σε όσους τους στερείται, αγκαλιά σε όσους τη χρειάζονται. Ας χτίσουμε κοινωνίες όπου η διαφορετικότητα δεν φοβίζει αλλά εμπλουτίζει, και όπου η αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου δεν είναι πολυτέλεια αλλά αυτονόητο δικαίωμα.
Η αναπηρία δεν είναι αδυναμία, η αδιαφορία είναι έγκλημα . Κάθε μας λέξη, κάθε μας πράξη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μόνο όταν η δικαιοσύνη συναντά την ανθρωπιά, μόνο τότε η κοινωνία γίνεται πλήρης. Και μόνο τότε κανένας δεν μένει στην άκρη.
Σε αυτή τη μέρα, ας σταθούμε λίγο πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Ας κοιτάξουμε γύρω μας με βλέμμα που καταλαβαίνει, που αγκαλιάζει, που δεν φοβάται τη διαφορετικότητα αλλά την τιμά. Γιατί κάθε άνθρωπος με ή χωρίς αναπηρία κουβαλά μια ιστορία που αξίζει σεβασμό, χώρο και αγάπη.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, την καρδιά να προηγείται των λέξεων και τη δικαιοσύνη να προχωρά χέρι-χέρι με την ανθρωπιά. Και ίσως έτσι, μέρα με τη μέρα, να χτίσουμε έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα χρειάζεται να παλέψει μόνος. Έναν κόσμο πιο απαλό, πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο.
