Οι ιστορίες της Βάβως: Χριστούγεννα του 1956 στην Παραμυθιά, δουλεύοντας στην σχολή ραπτικής.

– Τι έκανες παιδάκι μου αυτό θέλει δέκα μέρες και δεν φτάνουν.
– Φτάνουν λέει η θειά μου.
Ράβω το φόρεμα και τη φόδρα χωριστά την ενώνω μόνο στην πλάτη. Κεντάει η Αλεξάνδρα και η Αθηνά. Όταν τελειώσω και τη ζακέτα θα την κεντήσει ένα νυχτέρι είναι.

Και να δεις που έκατσα νυχτέρι και ήρθαν και τα κορίτσια της θείας μου και η γιαγιά μου μας έκανε κοκόσιες και πατάτες βραστές και κάστανα και χαίρονταν τα κορίτσια και τώρα θυμάμαι που έλεγαν πάρε το το παιδί να σε βοηθήσει μόνο να φάει καλά και ήταν ήσυχη η μάνα πως το παιδί της δεν πεινάει.

Παρ όλο το κέντημα και τα δυο νυχτέρια δεν πήρα μεροκάματο ή για να είμαι τίμια στις συναλλαγές μου η θεία μου κάθε τρεις και λίγο μου έκανε ρουχαλάκια τόσο γιατί τότε είχε πρόβες που όταν ξέφυγα δεν ήθελα ρούχα δεν ήθελα τίποτε μου έφταναν τα περυσινα και ακόμη τριάντα χρόνων μια χαρά είναι. Και η μάνα μου έλεγε πως δεν έχω γούστο και θα γυρίζω σαν την Σιέρω, που εγώ δεν τη γνώρισα.

Νυχτέρια λοιπόν και όχι με ηλεκτρικό αλλά με λάμπες πετρελαίου.

* H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά, είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.