«Ουρανοκατέβατες» έπεσαν σε Προδρόμι και Χόικα οι «πράσινες επενδύσεις» που θα παράγουν ηλεκτρική ενέργεια μετά από καύση βιομάζας, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση όχι μόνο στους κατοίκους αυτών των δύο κοινοτήτων αλλά και σε κάθε δημοκράτη που ανησυχεί για το μέλλον αυτού του τόπου. Οι μπουλντόζες και τα πρώτα τσιμέντα που θεμελιώνουν αυτές τις
μονάδες, εγείρουν μεγάλα ερωτηματικά για τις μεθοδεύσεις που στήθηκαν στην πλάτη της τοπικής κοινωνίας, αλλά και απορίες για τις προσχηματικές μελέτες, για την ενημέρωση που δεν υπήρξε, για το πόσο «πράσινες» μπορεί να είναι τέτοιες επενδύσεις. Και όμως, όσο και αν κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε, οι απαντήσεις είναι ακριβώς μπροστά μας.
Πρώτα απ΄ όλα να θυμηθούμε ότι η περιοχή μας έχει «καταπιεί» τεράστια περιβαλλοντικά ζητήματα με μέγιστο εκείνο του ΧΥΤΑ Καρβουναρίου και του σχεδιασμού διαχείρισης των απορριμμάτων, τον Βιολογικό Καθαρισμό του Αποχετευτικού Παραμυθιάς, το Υδροηλεκτρικό φράγμα στον ποταμό Καλαμά, το εργοστάσιο Φυσικού αερίου στην Πέρδικά (με ισχύ ίση με μισή Μεγαλόπολη), καθώς και την έρευνα για τους Υδρογονάνθρακες. Όλα αυτά τα έργα για την εξυπηρέτηση της κερδοσκοπίας μεγαλοεπενδυτών και ενάντια στον ντόπιο πληθυσμό. Εδώ, τα συμφέροντα ήταν μεγάλα και στοχεύουν ευθέως τις γενιές που έρχονται αν όχι και τις σημερινές.
Βασικός καταλύτης σε τοπικό επίπεδο όλων αυτών των σχεδιασμών, ήταν η … «δική μας» Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όλως τυχαίως, η Τ. Α. βρισκόταν όλο και περισσότερο, όλο και πιο στενά, όλο και πιο ταυτισμένη με την μεριά των εργολάβων, ενώ έδειχνε πλήρη αδιαφορία για τις πραγματικές ανάγκες και τις προσδοκίες των πολιτών της. Έχουν χτιστεί πολιτικές καριέρες με
αυτή την τακτική.
Μόνο σαν μια νέα τεράστια αποτυχία του αυτοδιοικητικού θεσμού να παίξει τον ρόλο του σαν προασπιστή των συμφερόντων των πολιτών που εκπροσωπεί, μπορεί να εκληφθεί το ξάφνιασμα γι΄ αυτές τις κατά πολύ μικρότερες επενδύσεις. Στο όνομα ότι αυτές οι επενδύσεις είναι… «μικρές» και… «πράσινες» θεωρούνται θεμιτές και μάλιστα μπορούν να τοποθετηθούν ακόμη και δίπλα σε σπίτια, μέσα σε οικισμούς!
Ούτε βέβαια χρειάστηκε να ρωτηθεί, για το τι αέρια θα εκλύονται από αυτές τις καύσεις και αν είναι ή όχι επιβλαβή για τη Δημόσια Υγεία (στην μελέτη για τη μονάδα της Χόϊκας οι καύσεις σε ετήσια βάση σύγκρισης ισοδυναμούν με 30 πολυκατοικίες !!!, με οξείδια του αζώτου που αναφέρονται γενικόλογα σαν αυξημένη εκπομπή, αλλά χωρίς μέτρα αντιμετώπισης, θόρυβος
κλπ). Φυσικά δεν χρειάζεται να ξέρουμε ούτε την ακριβή φύση αλλά και το από πού θα έρχεται η βιομάζα που θα καίγεται. Αρκεί που εντάσσονται στο σύγχρονο πιασάρικο τίτλο «Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας».
Πόσο «πράσινες» όμως είναι αυτές οι τεχνολογίες; Αν και είναι αλήθεια ότι η παραγωγή ενέργειας από την καύση βιομάζας θεωρείται μια καθαρή, αειφορική παραγωγή ενέργειας, αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο όταν, η βιομάζα προέρχεται από πραγματικά υπολείμματα, για τα οποία δεν υπάρχει άλλη χρήση. Η χρήση γης για καλλιέργεια ενεργειακών φυτών, όπως και η ήδη εκτεταμένη «καλλιέργεια» φωτοβολταϊκών σε εδάφη υψηλής παραγωγικότητας, αντιστρατεύεται την παραγωγή ειδών διατροφής για τον άνθρωπο και άρα εκφεύγει από οποιαδήποτε οικολογική λογική και παύει να είναι … πράσινη.
Είναι βασική υποχρέωση του κάθε κυρίαρχου κράτους να εξασφαλίζει την αυτάρκεια στις βασικές διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού του σε δημητριακά, κρέας και γάλα. Η ελληνική αγροτική πολιτική, μετά την είσοδο στην ΕΕ από το 1982 αποχαιρέτησε αυτό το θεμελιώδη στόχο (σε μεγάλο βαθμό κατακτημένο μέχρι τότε) και απαξίωνε χρόνο με το χρόνο την αγροτική παραγωγή της χώρας, που την έχει υποκαταστήσει με εισαγωγές κυρίως από χώρες του Βορρά.
Θύμα αυτής της πολιτικής υποτέλειας στα ξένα συμφέροντα και ο κάμπος της Παραμυθιάς, χέρσος πλέον στο μεγαλύτερο μέρος του, με βασικό στήριγμα τις όλο και λιγότερες ευρωπαϊκές «ελεημοσύνες», με απαγορευτικό κόστος για παραγωγή και ένα βαριά χρεωμένο, παραλυμένο ΤΟΕΒ, έχει φέρει σε απόγνωση τον αγροτικό κόσμο του τόπου που δεν βλέπει κανένα βιοποριστικό μέλλον μπροστά του.
Έχουν δημιουργηθεί όλες οι ευνοϊκές συνθήκες για την επέλαση εξωαγροτικών, μικρών και μεγάλων κερδοσκόπων – κάποιοι τους λένε επενδυτές – που θα αντλήσουν υπεραξία πάνω σε αυτή την «καμένη γη». Δίπλα τους, ακλόνητο στήριγμα, έχουν το Κράτος που μην έχοντας να δείξει άλλη πολιτική από την αντιλαϊκή διακυβέρνηση, αποκτά ένα δήθεν οικολογικό προσωπείο και μια περιβαλλοντική ευαισθησία, απολύτως υποκριτική γιατί δεν στοχεύει στην εξυπηρέτηση λαϊκών αναγκών αλλά σε μια νέα κερδοφορία του μικρού και μεγάλου κεφαλαίου. Σ΄ αυτή την επιταγή στρατεύεται σύσσωμη και η Τ.Α., στην καλύτερη περίπτωση με το «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα» και στη χειρότερη με πιο ενεργητικό ρόλο.
Η εξελισσόμενη μεταστροφή των αγροτών από παραγωγούς τροφίμων σε παραγωγούς ενέργειας με την «καλλιέργεια» φωτοβολταϊκών θα έχει και τη συνέχειά της με την νέα «πρόταση» καλλιέργειας ενεργειακών φυτών. Ένα νέο πεδίο σύγχρονης εκμετάλλευσης του αγροτικού κόσμου ανοίγεται διάπλατα, μια νέα μορφή καταστροφής του περιβάλλοντος και λεηλασίας φυσικών πόρων προγραμματίζεται, μια νέα, βαθύτερη ενεργειακή και διατροφική εξάρτηση είναι προ των πυλών.
Μένει να δούμε ποιός θα υπερασπιστεί αυτόν τον τόπο ! Οι αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών αυτών στις πισώπλατες μεθοδεύσεις, οι συσπειρώσεις αγροτών – κτηνοτρόφων για μείωση του κόστους παραγωγής αλλά και η συνολική αντίσταση της ύπαιθρου χώρας σε κάθε εξωαγροτική παρεμβάση που μοναδικό στόχο έχει την παραπέρα απομύζηση του αγροτικού κόπου και των φυσικών πόρων, αποτελούν τις μοναδικές ελπίδες για ένα αξιοβίωτο αύριο και πρέπει με κάθε τρόπο να ενταθούν.
Join the Conversation