Τι δουλειά έχουν η παραδοσιακή μας μουσική, οι αθλητικοί αγώνες, το ερασιτεχνικό θέατρο, η νεανική ηλεκτρονική μουσική και οι γκλαμούρ καλλιτέχνες με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) ; Όλα αυτά χώρεσαν στην 8η Αλωνιάδα που διοργανώνει η «Ένωση Απόδημων Σεβαστού» που είχε σαν κύρια θεματολογία τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Το γεγονός προκάλεσε σοβαρά έναν πλατύ δημοκρατικό κόσμο που βλέπει όλο και πιο καθαρά ότι η νέα ηλιακή και αιολική βιομηχανία που επελαύνει, όχι μόνο δεν έχει καμία οικολογική διάσταση αλλά αποτελεί μια νέου τύπου περιβαλλοντική καταστροφή. Μια περιβαλλοντική καταστροφή ανάλογη της κλασικής βιομηχανικής εποχής που οδήγησε στη μαζική κατανάλωση αλλά αυτή τη φορά χωρίς κανένα όφελος για τον εργαζόμενο, ο οποίος λεηλατείται πληρώνοντας πανάκριβα κάθε μορφή ενέργειας, «πράσινης» ή μη.
Οι διοργανωτές ξεπέρασαν με ευκολία τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών ανά την Ελλάδα για τον τρόπο εγκατάστασης των ΑΠΕ και κυρίως προκλητικά παρέβλεψαν την καθολική αντίθεση στην τοποθέτηση ανεμογεννητριών στα ιστορικά όρη του Σουλίου.
Αντί να οργανωθεί μια ουσιαστική παρέμβαση στο μέγα θέμα που ταλανίζει την ελληνική οικονομία, αρκέστηκαν σε μια διαφήμιση ενταγμένη στον πόλεμο προπαγάνδας που γίνεται σε όλα τα επίπεδα για την κερδοφορία μιας ομάδας «μεγαλοεπιχειρηματιών» που μετριούνται στα χέρια του ενός χεριού. Και φυσικά η διαφήμιση πρέπει να έχει λίγο απ΄ όλα για να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση και την ισχυρότερη πειθώ.
Και εδώ η Τέχνη έχει τον πρώτο λόγο, εμφανιζόμενη αποστασιοποιημένη από την κοινωνική πραγματικότητα και έτσι αρνούμενη την πραγματική της φύση.
Η κύρια μέρα που ήταν αφιερωμένη στη συγκεκριμένη θεματολογία ήταν η Παρασκευή 11 Αυγούστου που ήταν προγραμματισμένη εκδρομή παιδιών σε μονάδες με ΑΠΕ. Εκδρομή που λόγο έλλειψης συμμετοχής ναυάγησε αλλά στην οποία τα παιδιά θα είχαν την ευκαιρία να «θαυμάσουν» κατάμαυρα πάνελ σε χωράφια που έπρεπε να είναι πράσινα από τις καλλιέργειες για την διατροφή του ανθρώπου. Χωράφια που θα πέφτουν τόνοι ζιζανιοκτόνων για να μην καταπιούν τα χόρτα τα πάνελ, τα οποία είναι άγνωστο τι θα απογίνουν μετά τη σύντομη ζωή τους μιας και δεν ανακυκλώνονται, παρά το ότι εμπεριέχουν τοξικά μέταλλα. Θα έβλεπαν οι παιδικές ψυχές τη νέα εκτατική «βιομηχανική» υποδομή της χώρας που αναπληρώνει την παραγωγική αποσάθρωση και κανένας δεν θα τους έλεγε για τις επιπτώσεις στην οικογένειά τους και για το τι κόσμο τους στρώνει η γενιά μας.
Αυτή την ξεχωριστή μέρα βρήκαν οι διοργανωτές να την κλείσουν μ΄ ένα ασυνάρτητο εικοσάλεπτο μάθημα για τις ΑΠΕ και τα οφέλη τους, πριν από μια … θεατρική παράσταση!
Η ιστορική ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του τόπου, η ΘΕΑΤΟ, παρουσίασε τη φετινή της παραγωγή συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην διαφημιστική καμπάνια των ΑΠΕ, προσδοκώντας σε κάποια χρηματική ανταλλαγή.
Μια θεατρική ομάδα που ξεκίνησε τη ζωή της με μια θεατρική τριλογία που μέσα από θαυμαστά κείμενα περιέγραφε το παρελθόν το παρών και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, που εν μέσω του αντιπολεμικού κινήματος για τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσκλαβία έπαιζε ένα από τα πιο γνωστά αντιπολεμικά θεατρικά έργα, που ο κινηματογραφικός της πειραματισμός οδήγησε σε μια ταινία για το δράμα της μετανάστευσης στον τόπο μας, που σε όλες τις δράσεις της από το θεατρικό έργο μέχρι τα κείμενά στα εκλεπτυσμένα προγράμματα των παραστάσεων (που έχουμε χρόνια να δούμε) και τις γενικότερες παρουσιάσεις της, είχε σαν μέγιστο γνώμονα το κοινωνικό κριτήριο, σήμερα εμφανίζεται αποστασιοποιημένη από αυτή την τακτική και διαθέσιμη να εξυπηρετήσει διάφορους καιροσκοπισμούς.
Και αν για τους επαγγελματίες της Τέχνης που προσβλέπουν στο βιοποριστικό κέρδος από την δουλειά τους, μπορεί να γίνει κατανοητή μια τέτοια συμπεριφορά, ποια αναγκαιότητα κάνει μια ελεύθερη από τέτοιους καταναγκασμούς ερασιτεχνική ομάδα να αποστασιοποιείται από την κοινωνία και τις αγωνίες της;
Τί έννοια έχει να ανεβάζεις έργα που υπερασπίζονται το δικαίωμα της μειοψηφίας να εκφράζουν τα επιχειρήματά τους και να πείθουν για το δίκαιο, όταν περιφρονείς κοινωνικές αντιδράσεις ολόκληρων πληθυσμών; Γιατί δεν θα μπορούσε η παράσταση να παιχτεί μια άλλη φορά στον ίδιο χώρο αλλά έξω από αυτή τη θλιβερή φιέστα;
Προφανώς η νόσος του ελιτισμού, από τις συχνότερες νόσους μαζί με τον ναρκισσισμό που προσβάλουν το ερασιτεχνικό θέατρο, έχει παρεισφρήσει και σε τούτη την θεατρική ομάδα και δυστυχώς φαίνεται ότι δεν υπάρχει ικανή εσωτερική αντίσταση να την αποτρέψει.
Ας ελπίσουμε ότι θα συνειδητοποιηθεί και θα περιοριστεί.
Θεόδωρος Χόβολος
Ιδρυτικό – Ιστορικό πρώην μέλος της «ΘΕΑΤΟ»
Join the Conversation