Τώρα, που κατακάθισε κάπως, τουλάχιστον δημοσιογραφικά και πολιτικά, ο θόρυβος από την ψήφιση του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας από αυτά, έρχονται στο προσκήνιο μερικά πράγματα, τα οποία δείχνουν ότι αναπόφευκτα θα ανακύψουν προβλήματα και παραδοξότητες, που δεν πρέπει να αγνοηθούν, χωρίς, βέβαια, να εξαπολύονται προσωπικές επιθέσεις, που θίγουν υπολήψεις και σπιλώνουν ονόματα.
“Μαμά, που είναι ο μπαμπάς;”, “μπαμπά, που είναι η μαμά;”, παραδέχθηκαν ομόφυλα ζευγάρια ότι άκουσαν από τα παιδιά τους, κάποια στιγμή, δηλώνοντας, ότι τους εξήγησαν τι συμβαίνει και τα καθησύχασαν… Τα καθησύχασαν άραγε ή το κενό θα αιωρείται μέσα τους και θα τα πληγώνει, διαμορφώνοντας την προσωπικότητά τους και επιβαρύνοντας την ψυχολογία τους; Όπως και νάχει, το ζήτημα αυτό δημιουργεί πολλούς και έντονους προβληματισμούς στη συλλογική συνείδηση, καθώς εισάγει νέες μορφές οικογένειας.
Το διαβάσαμε πριν λίγες ημέρες και μας φάνηκε πολύ περίεργο και σαφώς είναι αντίθετο με τη διδασκαλία της Εκκλησίας περί του Μυστηρίου του γάμου. Είχαμε μια δημόσια πρόταση από γυναίκα, που αναπαράχθηκε από τα ΜΜΕ, και η οποία δεν αποκλείεται να τεθεί προς συζήτηση και διεκδίκηση και από άλλα ομόφυλα ζευγάρια!
Ανέφερε σε συνέντευξή της ότι έκανε πρόταση γάμου στη σύντροφό της και τόνισε ότι θα ήθελε να κάνει θρησκευτικό γάμο! Συγκεκριμένα, είπε: «Ευχαριστώ για οτιδήποτε ψηφίστηκε, αλλά εγώ θέλω να πάω σε εκκλησία, να ντυθώ νύφη, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορώ… Δεν θέλω να πάω σε δημαρχείο, θέλω να πάω σε εκκλησάκι»!
Πρόθεσή μας δεν είναι η αντιπαράθεση, αλλά η παράθεση ορισμένων γεγονότων, όπως εμείς, τουλάχιστον τα αντιλαμβανόμαστε, χωρίς να αμφισβητούμε στον καθένα το δικαίωμα της προσωπικής του ζωής ή να τον βλέπουμε άκαρδα ή πολύ περισσότερο υποτιμητικά και σκωπτικά (μακριά από μας κάθε τέτοια πρόθεση, γιατί σε καταστάσεις αναφερόμαστε και όχι σε πρόσωπα).
Τα νέα σχήματα, που επιχειρήθηκαν και, τελικά, κυοφορήθηκαν στον λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο τομέα της οικογένειας, δεν βλέπουμε τον τρόπο, που να μπορούν να ενταχθούν στο πλαίσιο της Ορθόδοξης παράδοσής μας, αφού έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές της και τις αξίες της, έστω και αν η Εκκλησία δείχνει αγάπη (αυτή είναι άλλωστε η αποστολή της) και δεν παραθεωρεί τις σύγχρονες κοινωνικές εξελίξεις.
Η θέσπιση του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας τους, δεν είναι απαλλαγμένη από αρνητικές συνέπειες και άλλες επιπτώσεις στην οικογενειακή ζωή, καθώς θίγονται τα παραδοσιακά πρότυπα του πατέρα και της μητέρας. Αυτές τις συνέπειες και τις επιπτώσεις αναδεικνύει και η Εκκλησία, που είναι αδιάσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Και έχει υποχρέωση να το πράξει με πειθώ, αλλά και με πνεύμα αδελφοσύνης και ειρηνικής καταλλαγής, παρά την άτεχνη και αδικαιολόγητη προσπάθεια ορισμένων να την περιθωριοποιήσουν και να της φιμώσουν το στόμα, ώστε να μην ενοχλεί…
Κατά την άποψή μας εδώ και χρόνια, στο βωμό ενός δήθεν εκσυγχρονισμού και αχαλίνωτου διακαιωματισμού (δικαιώματα έχουμε όλοι μας, αρκεί να μην υπερβαίνουμε τα εσκαμμένα), ο οποίος επιφέρει αλλοτρίωση, διασπάται η συνοχή, η ενότητα και η λειτουργικότητα της οικογένειας, με αποτέλεσμα ο θεσμός αυτός να παραπαίει στη σύγχρονη Ελλάδα. Άνευ περιστροφών διαμορφώνονται δομές μακριά και έξω από τα παραδεγμένα σχήματα και τις φυσικές λειτουργίες.
Η υπόσταση της οικογένειας, που είναι το κύτταρο της κοινωνίας μας, πλήττεται γενικά και η Εκκλησία δεν είναι δυνατόν να συνταχθεί και να συμφωνήσει με την οικογενειακή κατάρρευση. Ωστόσο η ποιμαντική πρακτική οφείλει, και το κάνει, να μην αποκλείει και να μην απορρίπτει, με ακραίες συμπεριφορές, από το ενδιαφέρον της και τη στοργή της κανέναν άνθρωπο, αλλά παράλληλα δεν μπορεί να παραβλέψει και την παραβίαση των δογμάτων της. Θέλει ο άνθρωπος την ελευθερία της συνείδησής του και των επιλογών του; Την έχει… Ωστόσο αναλαμβάνει και την ευθύνη του.
Μόνο με μια ριζική και βαθιά …επανάσταση ιδεών και ιδανικών, που θα μας γλυτώσει από τον εγωκεντρισμό, θα μας φέρει σ’ επαφή με την πνευματική πραγματικότητα, μέσα από την οποία μπορούμε να υπερβούμε την σύγχρονη κρίση.
Η εποχή μας πεινάει από αλήθεια. Ναι. Οι άνθρωποι σήμερα εύκολα παρασυρόμαστε. Εύκολα δίνουμε την καρδιά μας σε ό,τι φαντάζει και δημιουργεί εντυπώσεις. Είναι, λοιπόν, καιρός, για επιστροφή στην ψυχή μας, για αυτοκριτική και για αυτοέλεγχο.
Καιρός, λοιπόν, για θαρραλέες αποφάσεις, που θα αρχίσουν την οικοδόμηση ενός κόσμου με ιδεώδη και ιδανικά από τον εαυτό του καθενός μας, που θα αποφασίσει είτε σαν άτομο, είτε σαν κοινωνία, να ευθυγραμμίσει και να ισορροπήσει τη ζωή του.
Μάθαμε να κρίνουμε τους άλλους ανθρώπους με τη ζυγαριά του φαρμακείου, ενώ τα δικά μας σφάλματα, τις δικές μας παραλείψεις τα μετράμε με τη γεφυροπλάστιγγα και τα αμνηστεύουμε
